cambios

Cuando el tópico se cumple: esto es un suspiro

A veces los cambios llegan a casa como en avalancha. Quizás no por la cantidad, porque son sólo unos pocos, pero llegan a tu alma de golpe, y te la ponen del revés.

La peque, que cada vez es menos peque, ya va al cole. Y no sólo eso, sino que me dice que quiere ir por la tarde (en nuestro cole no es necesario que vayan si no lo desean o están demasiado cansados) y que si necesita algo, ya se lo dirá a la maestra.

La mayor ya es muy mayor y, de repente, podemos conversar de todo y todo, a su vez, se ha vuelto extremadamente fácil a su lado.

En casa, los cambios han llegado de la mano de una necesidad loca de hacer limpieza y espacio. Como si el espíritu de Marie Kondo se hubiera apoderado de nosotros, y hemos donado, tirado y repartido cajas y cajas de cosas que ya no necesitamos.

Muchas de esas cosas tenían que ver con la etapa que dejamos atrás: etapa de crianza intensiva, con dos niñas pequeñas que ya no lo son tanto.

No, no vamos a tener más hijos y llegó el momento de cambiar de etapa, de pasar pantalla. Y para que lleguen cosas nuevas, hay que hacerles primero el espacio mental y emocional. Para que esto sea posible a veces hay que hacerle también espacio físico limpiando y tirando…

En un día de esos de ataque Kondo, nos encontramos delante de unas protecciones que hacía la friolera de 8 años que teníamos en la escalera para que las niñas no se hicieran daño y evitar accidentes.

“¿Ha llegado el momento de quitarlo?” me preguntó él… y mi primera respuesta fue un automático “NO”.

Pensé que era por el miedo de que se hicieran daño pero él me argumentó muy bien por qué creía que ya había llegado el momento. Ya son mayores, eso era para la etapa bebés y esa etapa está más que superada.

Luego, más tarde, me di cuenta… el no automático no era por el posible peligro, sino porque en unas protecciones de plástico de una escalera visualizaba, de golpe y porrazo, ese cambio de etapa.

Ya no tengo ningún bebé ni voy a tenerlo y eso, también hay que digerirlo, asimilarlo, visualizarlo.

Soy consciente de ello y es una decisión querida y convencida pero a la vez, lleva implícito mucho más: que crecen y con ellas, nosotros… que esto es precioso y que a la vez, terminará.

No, no es catastrofismo, es la realidad: el paso del tiempo no entiende de compasión ni de peticiones de “5 minutos más, porfa”.

Así que sí, tengo el alma removida con tanto cambio de etapa.

Las adaptaciones no son sólo para los niños… las madres y los padres también tenemos que irnos adaptando a cada cambio suyo, a cada nuevo avance, a cada nueva pantalla de este juego que es la vida,…

Luego le ví, quitando esa gran protección, que era horrible estéticamente, pero a la que ya nos habíamos acostumbrado y se me erizó la piel. “Ya está”, pensé. Han crecido y ha sido un suspiro. Precioso y saboreado, pero un suspiro.

Me fui, para que no viera nadie que me había emocionado (soy de emoción fácil, lo reconozco) y cuando me pasó la impresión, volví a ver cómo había quedado la escalera sin ese armatoste tan feo.

Y entonces me di cuenta de lo bonita que era y de lo bien que había vuelto a quedar sin ese plástico… Vi espacio para que lleguen nuevas etapas, vi belleza también en lo que estamos viviendo hoy. Sentí muchas ganas de verlas crecer en esas nuevas fases que tendrán que vivir…

Esa nostalgia típica de cuando soltamos lo viejo, lo que ya no sirve, dio paso a la ilusión de abrazar, con ellas, y con su padre, todo lo nuevo que está por venir.

¿Crees que es muy raro esto que cuento, o lo has vivido en alguna ocasión? ¿Has tenido la sensación de «buf, qué rápido crecen»? Me encantará leerte en los comentarios…

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
Picture of Míriam Tirado

Míriam Tirado

Consultora de crianza consciente y periodista especializada en maternidad, paternidad y crianza. Me dedico a ayudar a madres y padres a conectar con sus hijos/as.

46 comentarios

  1. Mi hija tiene casi casi 3 años.. Este septiembre ha empezado en infantil y, aunque ya iba a la escuela infantil, el salto al cole ha sido.. uffffffffff… Ella lo lleva fenomenal, pero yo… Tengo añoranza, estoy triste aunque a la vez contenta porque la veo feliz pero tremendamente nostálgica… Y yo, que quiero tener más hijos pero no sé si podré llegar a conseguirlo (el tiempo se me echa encima) siento que esto solamente lo voy a vivir una vez y…….. No estás sola en este torbellino de emociones…

    1. Hola Encar,
      Lo sé… somos muchas con todas esas sensaciones de paso del tiempo, de ver hijos crecer, de ver también como nosotras mismas nos hacemos mayores… pero qué bonito, ¿no? Poder estar juntos y crecer juntos… Ojalá puedas tener esa segunda maternidad que ansías. Un abrazo!

      1. Me siento igual que Bea y Encar e por otras razones, igual que tu.. Ayer Nina iba en bici por el
        pueblo y le decía a su papá, no deberiamos subir el asiento? Cuando se la regalaron hace tan sol 8 meses, llegaba de puntillas… Hoy recibimos una no muy buena noticia y antes nuestros nervios y reacción la peque dijo, papa, que no pasa nada.. Que rápido crece, que sabia es, mas que nosotros muchas veces, tenemos tanto que enseñarle y a la vez con su semplicidad nos enseña tanto ella a nosotros.. A veces todo va tan rápido que tengo miedo que se me escape algo y de no poder recordarlo todo.. ❤️

  2. Por supuesto que sí,
    El mas heavy el de la cama de 90 de nuestra habitación y el cambiador (una mesa de camping con un colchon de bebe de ikea) que pusimos en el baño a modo provisional …
    Quitarlo da que pensar y vivir todo lo que cuentas!
    Lo último la trona…
    Aún no me emociono tanto como explicas pero supongo xq dentro de mi algo me dice q lo volveremos a sacar en los proximos años. Veremos esa emoción cuando sepa q esos «trastos «ya no volverán…
    Saludos desde valencia!!
    Pd; Ganas tengo de tener entre.mis manos la «festeta». Estamos en etapa destete de mi hija laia y nos esta coincidiendo con el «cole de mayores» , pensaba q se acabaria en verano de modo que estamos de tregua aunque el momento se acerca. A ver si tu libro me ayuda!

    1. Hola Vera,
      gracias por explicar aquí tu sentir… Sí, cuando intuyes que falta alguien más en la familia ese sentimiento no es tan brutal… Estoy segura que la FesTETA os va a ayudar un montón a hacer un destete feliz y amoroso. Ojalá os guste. Un abrazo!

  3. Vaya!!! Henos quitado el pañal con 20 meses, de día y de noche, y con ello, el cambiador q teníamos con la bañera, y a apercido un bidet q estaba tapado 5 años, entre las dos peques.

    Y te encuentras un aseo q no reconoces, y das los pañales q te han sobrado, y todo como dices tu, con ese ufff, en el cuerpo!!!

    Me encanta leerte.

    Y me ayudas mucho.

    Una vez dijiste q hablarías de los tono de voz, y he estado buscando y no lo he encontrado, y me haría falta, Pq lo tengo muy alto y enseguida chillo.

    Y he intentando por mail, q me llegue toda la información, pero no puedo hacerlo.

    Gracias, es un placer leerte, escucharte y aprender de tu humor

  4. Esta noche mientras tenía a mi niña en brazos mientras se dormía, pensaba que en todos aquellos que me dicen que no la duerma «en brazos», que se malacostumbrará.
    Y pensaba en lo precioso que es ese momento entre nosotras, en el que ella se apoya en mi pecho y se duerme tranquila y feliz. He pensado también en lo poco que durará está etapa tan bonita y que pienso vivirla y disfrutarla como me diga el corazón, que como bien dices esto es un suspiro.

    1. Hola ISABEL. Hace tiempo decidí no hacer caso a esas personas que me decían que no se durmieran conmigo. Hoy estábamos hablando de cuando yo me muera (a raíz del significado de la palabra viud@) y sabes que es lo que me ha dicho que echará mucho de menos? Pues precisamente eso. El momento en el que me acuesto a su lado, las abrazo y les hago mimitos. Me he sentido feliz y orgullosa de crear ese sentimiento, ese vínculo, ese amor, esos recuerdos.
      Ojalá no hubiera hecho caso a todas esas personas al principio.

  5. Uff i tant!! En el meu cas no és fent neteja perquè la nena no em deixa desfer-me de res seu i com de moment cabem a mi em serveix d’excusa per no acabar de dir adeu aquesta etapa.. Costa molt deixar-la anar…. Però si que m’he trobat més d’una vegada mirant-la i pensant que ha passat? I el meu bebe? Van passant els dies i estant amb ella les 24 hores no ets tan conscient de que van creixent fins que pares i la mires o et deixa anar alguna frase que té més contingut del que esperes i aleshores la realitat et dona una clatellada. Jo en aquests casos només puc fer una cosa i és abraçar-la mentres me la menjo a petons i dir-li que l’estimo, aixi sembla que no s’escapa tant

  6. Preciós com sempre Míriam. Avui mateix he viscut un moment així… Emoció i nostàlgia alhora. La meva filla rebuscava en un prestatge i ha aparegut un paquet de gasses dels que fèiem servir ara fa just un any, per curar-li el melic amb alcohol. I l’he vista tan nena ja, un anyet i camina i corre, i riu moltíssim i no para quieta. Quan ha crescut tant!? He pensat. Gràcies per compartir aquests sentiments Míriam! Ens fan sentir més acompanyades.

  7. Mare meva Míriam aquest migdia he tingut la mateixa sensació dinant amb els meus petits (ja no tant petits). La nena 4 anys i mig i ha començat p-4 i el nen farà 3 anys i ha començat p-3. Ha sigut tant seguit i tant intens amb ells, que escoltar com parlaven del que havien fet al col.le i de les seves coses m’ ha fet sentir que una etapa s’ ha acabat. Continuarem l’ aventura a veure que ens depara la següent.

    1. Wow, és que dos fills tan seguits deu haver estat heavy metal, centrifugadora total i ara, veure’ls així de grans, xerrant tranquil.lament, ha d’impactar sí o sí! Enhorabona però, per poder viure aquest moment tan bonic. Una abraçada.

  8. Tengo 2 hijos uno de 4 dentro de una semana 5 años hará y otro de 1 añito, esa sensación q explicas me está pasando estos días q veo al peque q quiere comer solo, rectificó, come solo(sabes lo que es ver q se come un plato de lentejas una a una , Y SE LO COME entero ?)ahí es donde entran mis suspiros y digo me estoy quedando sin bebe

  9. Tengo 2 hijos, el mayor esta apunto de cumplir 4 años y el pequeño tiene dos y medio.
    Soltar lastre en cada etapa para poder seguir navegando, cuesta. Da vértigo y emoción a la misma vez.
    Todo pasa y todo queda.
    Un fuerte abrazo

  10. Que me vais a contar…yo aqui…la que mas mili llevo.
    14 años…super saboreados…aun se duerme a veces en el sofa i «feina es nostra» per dur-l llit.
    Passa mooooolt rapid i tot s’ha d’assimiliar.
    Gaudiu-los. Disfrutar-los achucharlos y vivid cada instante.
    Un beso

    1. wow, por dios, 14!!!!! Tremendo!!! Y qué precioso a la vez debe de ser ahora ver a esa persona con sus 14 añazos, con sus ideas, con su forma de ser… Miro esa etapa y pienso «qué ganas también de vivirla». Una abraçada i gràcies per explicar-ho aquí! 😉

  11. Tus emociones son las que vivo, que reciento, que lloro, desde el verano.
    Tengo 3 hijos y mi mayor tiene 12 años. Para él se ha acabado la escuela primaria, empieza 1 er de Eso.
    Ya es adolescente, pre adolescente (da igual una cosa ó la otra) mi pequeñajo ya no es tan pequeñajo. Cada día lo veo más hombre, autónomo, independiente…. Me cuesta aceptar que se me ha ido mi niño niño.
    No es fácil ser mamá pero que bonito de serlo.
    Gracias.

    1. Te entiendo… Pero en el caso que cuentas de «decidir» ir a por otro hijo creo que es importante observar si de verdad queremos otro hijo, con todo lo que conlleva, o si lo que nos pasa en realidad simplemente es que nos cuesta cerrar etapas y tenemos miedo de lo que conlleva también decir adiós a lo vivido…
      Pero entiendo perfectamente a lo que te refieres. Un abrazo.

  12. Mi «mayor» ya ha empezado en infantil. La dejo en el aula matinal y la recojo del comedor. No se qué pasa en ese tiempo. No se si ríe, si está nerviosa, si me echa de menos… Aunque va a guardería desde los 8 meses, estos últimos años eran diferentes. Veía tantos vídeos, tantas fotos, había tanta comunicación, que parecía estar allí con ella. Veía en su mirada como lo estaba pasando. Ahora es un pasito a la independencia. No controlo todo su entorno, no conozco sus sentimientos en todo momento… Y me da un vertigo! pasa todo tan rápido, que no da tiempo a digerirlo.
    Y con el peque, ya pasé una etapa de «nostalgia» al ir guardando las ropitas de temporada, sabiendo que no volveremos a usarlas. Y sobretodo, al empezar con los sólidos. Ya no está hecho solo de mi, de mi leche, ya come, experimenta y va necesitando otras cosas externas.
    La vida es cambio, pero no estaría nada mal un botón de pause para los domingos nostálgicos

  13. Siii. Yo tengo 2, 4 y 2 años. No vamos a tener más. Y aunque son muy peques todavía son bastante maduros…el chico solo lo queda el chupe…ya sin pañal…durmiendo en su cama…a su guarde super contento….y a mi me entran unas ganas locas de tener otro bebé en casa. Pero luego se me pasa y digo que como no venga con un contrato de 12 horas ininterrumpidas de sueño al día no lo quiero. Hay mucha ambivalencia afectiva en estas etapas. Disfrutaremos las que vienen siempre con un poquito de nostalgia. Pero yo sin prisas por quitarle su tete…siempre le digo al papi que no está preparado..pero no sé si él o yo. Gracias por compartirlo.

  14. Yo tengo 3 niños, 6, 4 y 15 meses. Sé que aquí hemos cerrado el número, estamos completos y me siento orgullosa y contenta de que así sea. No añoro un bebé más y sin embargo, a veces, al mirarlos y verles tan mayores, escucharles sus bromas, su sentido común, reir con el peque actuando convencido de que es un muchachote de 5 años, siento una ENORME nostalgia de ellos mismos hace unos años, de sus manitas, sus expresiones que ya han perdido… Nosotros nos hemos mudado dos veces en los últimos 5 años, una de ellas de continente, así que no hemos acumulado mucho, ni muebles ni juguetes, y si bien es cierto que me gusta la ligereza que supone, hay algo en la rapidez en que les veo crecer que hace que te envidie 8 años de a protecciones 🙂

  15. Yo tengo una peque de 20 meses. Hasta hace bien poco la adaptación a esta nueva vida con hija ha sido heavy para nosotros. Digamos que nos ha costado bastante…ha sido duro pero ya llevamos 20 meses y la verdad es q ahora todo es más llevadero y estar con ella y empezar a entendernos es maravilloso.
    A mi lo q me ha pasado es q, cuando cambio su ropita en el armario y guardo por si nos animamos a repetir, lloro viendo su ropa, lo rápido q ha crecido y lo mal q hemos vivido muchas cosas. Teníamos unas expectativas q cayeron por los suelos: parto programo, cesárea, lactancia artificial, cólicos, mala para comer, no quiere nada más q turmix….digamos q fácil no nos lo ha puesto y me da pena q casi nos cuesta el matrimonio…ahora lo veo todo de distinta manera, más fácil, pero reconozco q siento pena por haber vivido así algo tan especial

    1. Oh, Saray, lo siento mucho… Tener la sensación de no haberlo disfrutado del todo no ayuda a poner punto final y cerrar etapas. Ojalá puedas hacer «las paces» con esos 20 meses. Un abrazo.

  16. Hola!
    Tengo un hijo de 7 años y una niña de 5….y desde que han empezado come, yo me siento asi.
    Segundo curso!!!!! Cuando li vi subir las esvaleras, para su nueva clase….solo tenia,ganas de llorar. Porque tenia la sensacion de que pasaban los,dias tan rapido…..
    Feliz de verlos crecer, y ademas hago un horario buenísimo y los estoy disfrutando mucho… pero son sentimientos contradictorios…..
    Como me veo reflejada en este post Miriam!
    Gracias!

  17. Tenemos una niña de tres y una bebe que acaba de hacer 6 meses,. Ya no vamos a tener mas hijos y es una decision muy pensada pero me da pena no volver a estar embarazada, no tener bebes metidos en la cama ycd deje el pecho sera un drama pq me encanta darles tetita. De momento el drama es cd hago una bolsa con ropa para dar, pq no puedo guardar lo de la hermana mayor mas lo de bebe, y me da mucha pena no volver a poner esas polainas pqñitas a nadie. Mi.marido me ha puesto de limite tres cajas por si apareciera un bebe en la familia, asi que apiño todo para que quepa un poco mas de bebe durante un tiempo mas. Que nostalgia, menos mal que aun tengo bebe para rato pero crece tan rapido y soy tan conscientede ello con la segunda que no hago mas que achucharlas

  18. Qué curioso Miriam, porque mi bebé aún es bebé, solo tiene casi 11 meses, pero este septiembre ha empezado la guardería y la hemos bajado la cuna para que no se tire de ella y le he cambiado un poco la habitación, más a su nueva etapa exploradora, con sus juguetes de más mayor, su silla, su mesita para jugar que un día fue mi mesilla con sus chupetes y mi sacaleches, sus toallitas y muselina para cuando regurgitaba, y ahora es su mesa de juego, sus bloques de construcción que ha aprendido a guardar ella sola…y el día que la cambié lloré a mares, ya no era una habitación de bebé ahora es una habitación de una niña que casi anda. Cuantas etapas me quedan por pasar y cuántas lágrimas por derramar, de alegría, que crecen sanos y felices! Pero de añoranza aunque estos brazos aún no están vacíos…

  19. Continúo, también dejó mi cama, poco a poco ella y mis dolores de espalda lo fueron pidiendo y ahora a última hora de la madrugada, después de muchos despertares míos buscándola, la vuelvo a meter en mi cama y saboreo con locura esa horita que está pegada a mí yo despierta, para no olvidarla. Gracias Miriam, porque nos haces ver todo lo maravilloso que es la crianza, gracias.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre Protección de Datos

  • Responsable: MIRIAM TIRADO TORRAS
  • Objetivo: Publicar el comentario en relación a la noticia.
  • Legitimización: Consentimiento del interesado.
  • Dirección: No se prevén cesiones, excepto por obligación legal o requerimiento judicial.
  • Derechos: Acceso, rectificación, supresión, oposición, limitación, portabilidad, revocación del consentimiento. Si considera que el tratamiento de sus datos no se ajusta a la normativa, puede acudir a la Autoridad de Control (www.aepd.es).
  • Más información: https://www.miriamtirado.com/politica-de-privacidad/

 

Artículos relacionados