Fe y convicción

Digamos que ha pasado hoy, pero que puede pasar (y ha pasado) otros días (sobretodo si durante el día ha habido mucho ajetreo): La mayor me pide que hoy la acueste yo, que le apetece que charlemos y estemos juntas y solas. Vale. Pero la peque tiene mucho sueño así que le digo que empiece con su padre y que cuando yo haya acostado a su hermana, voy enseguida. La peque se duerme al cabo de un cuarto de hora aproximadamente y voy a la habitación a relevar a mi marido.

Terminamos de leer el cuento y apagamos la luz. Le vienen las ganas de charlar y contarme cosas. Tardamos. Me impaciento un poco porque se está haciendo tarde y mañana no habrá quien la despierte pero confieso que estos momentos a solas también me gustan y los gozo muchísimo. Tardamos más. Finalmente callamos y le cuesta dormirse un buen rato. Al fin lo consigue y me voy de la habitación. No he ni llegado al salón que oigo a la peque: “mamá”, desde nuestra cama. Voy. Quiere más teta o sea que me tumbo y teteamos otro rato más. Empieza con succión enérgica y al cabo de un rato pasa a lo que se llama “succión no nutritiva”, que en realidad sí lo es, de nutritiva, porque cada 8 succiones aprox tiene que tragar la leche que ha salido, pero vaya, que está totalmente dormida mientras mama. No deja el pezón ni que la maten, ahora mismo. Está tan a gusto… Y tardamos.

Finalmente se duerme profundamente y entre pitos y flautas llevo 1 hora y media ayudando a dormir a las niñas. Cuando termino ya no sé ni si tenía hambre, ni qué quería hacer ni qué queda por hacer porque casi me he dormido en 2 ocasiones y además, me ha venido un cansancio que ni te imaginas.

En más de un momento y de dos he pensado “jolín que se duerma ya!” y he tenido que lidiar con mi impaciencia a solas. En más de un momento y de dos he pensado “jolín que pesadez tanto rato ahora una, ahora otra…” y he tenido que lidiar con mis ganas de salir a lo “aquí te quedas!”.

Pero no lo he hecho simplemente, por un acto de fe y de convicción. Fe en que esto que he hecho, tirarme una hora y media acompañándolas, vale la pena. Fe en que un día ya no me necesitarán y podré volver a mis cosas en un plis plas. Convicción de que ayudarlas a dormir cuando les cuesta es importante. Convicción de que son merecedoras de todo mi tiempo y mi entrega aunque a veces, tanta entrega, se me haga agotadora.

Y cuando mi impaciencia se mete en mi camino y me dice “ya vale, no?!” a la cara, intento contestarle “Pero a ver, si total… cuántos años nos queda de eso, de acompañarlas por la noche? Cuántos años de entrega como ahora? Si los cuentas bien, qué son estos años en el conjunto de lo que van a ser sus vidas? Un suspiro” y con este argumento, cuando consigo relativizar, tener una visión más amplia de la vida y del tiempo, cuando consigo distanciarme un poco de lo que vivo, siempre gano a la impaciencia. Siempre.

Después, ya en la cama, mientras todos duermen, me repito lo que sé desde que supe que quería ser madre: “Vale la pena. Mis hijas y todos los niños del mundo son merecedores de nuestro amor y entrega más absoluta. Es lo mejor que hemos hecho y haremos jamás”.

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
Míriam Tirado

Míriam Tirado

Consultora de crianza consciente y periodista especializada en maternidad, paternidad y crianza. Me dedico a ayudar a madres y padres a conectar con sus hijos/as.

42 comentarios

  1. Me siento identificada al 100%. La situación es clavada a la que tenemos en casa, ahora ya no doy pecho a la pequeña, pero es la misma situación que cuando le daba pero con el biberón.

    Yo también me desespero a veces, pero es que no me sale hacer otra cosa, y también lo disfruto.

    Ahora estamos en una racha buena en la que la peque está durmiendose sobre las 8.30, y la mayor apenas tarda 15 min en dormirse, y a las 9 está dormida, así es que siendo así, ninguna pega.

  2. Ostres, a mi no m’agrada!! M’encanta el moment de tendresa d’abans d’anar a dormir però em deixa esgotadíssima que triguin una hora!!
    Jo també en tinc dos, de 2 i 4 anys, i dormim tots junts i, normalment, volen la mare per adormir-se. Si tot va bé, és una horeta, amb la qual cosa jo ja no valc per a res després! Això si em puc llevar!!
    M’ha anat molt bé llegir-te, però no sé si podré prendre-m’ho tan bé com tu. Seguirem aprenent 😉

  3. Vivido en primera persona, pero sólo tengo una. Así se lo cuento yo a todo el que pregunta, solo son unos años, y además se lo merecen, porque yo la he traído sin que lo pidiera y yo voy a darlo todo por ella.

  4. Tinc la «sort» que des de que ma filla va deixar de fer la migdiada triga deu minuts en adotmir-se, però el dia que n’ha fet podem estar hora i mitja i tot i que intento tenir paciencia… A vegades em pot l’ansia de disfrutar del meu momentet sola, tranquila i sense ningu reclamant-me per jugar a pares i mares.
    Momentet del que avui no disfrutare, doncs la nena esta amb tos de gos i es va despertant cada tres minuts, per sort m’ho he vist a venir i mentres ella es rentava les dents m’he menjat unes sobres, sino avui m’hagues quedat sense sopar.

  5. Identificadisimaaaaa! Jo també mho repeteixo lque es un temps curt versus a tor el camí juntes. No sempre es fàcil aconseguir-ho.. El cansanci i el nostre ritme ens ho posa difícil… Però tenim dies de tot. Gràciea per possar-ho de nou al noatre camí per ajudar-nos a continuar fent-lo amb amorrr

  6. Totalmente identificada!!! es más acabo de pasar por esa situación ahora mismo!! y si a veces me dan ganas de salir de la habitación …pero pienso lo mismo..el tiempo pasa muy rápido y en nada dejaran de necesitarme

  7. En això estic ara mateix… I ara sembla que la petita està adormida encara que segueix al pit. Quan sembla que un s’adorm, l’altre demana i es desvetlla el primer… I torna a començar. Avui se’m ha escapat un Sisplaaau dorm d’una vegada! 🙁 quasi 2h després… I ara em sap greu. Aaaix gràcies pel post. Un nou mantra per repetir-nos en moments així!

  8. Justo acabo de sentarme en el sofá despues de dormir a Vera, hoy ha costado un poco más porque la siesta se alargó y si, me siento identificada con lo que cuentas, hay días como el de hoy que se me hacen cuesta arriba, que desearía que no se enganchara a la teta otra vez y que se durmiera de una vez, pero como bien dices, llegará el día en que no nos necesiten y entonces los echaremos de menos. Si hay algo que se aprende con la maternidad es a desarrollar la paciencia

  9. Justo esta noche me a pasado. La mayor de 4 no se podía dormir… 2 horas con ella. La pequeña de 1 igual… 1 hora con la teta. Yo ya agotada y desesperada. Y cuando por fin se duermen abro el Facebook y me encuentro con esto. Muchas gracias Miriam! Por compartir tus experiencias con el mundo. A mi me ayudas SIEMPRE. Gracias, gracias y gracias. No sabes cuanto me ayudas siempre. Un abrazo

  10. Me pasa lo mismo cada día! ! Y por lo q leo no soy la única! Tengo un bebé de 18 meses e intento disfrutar de ese momento único de los dos, aunq a veces sea cansadisimo… Llegara el día en q no me necesitará, así q me quedaran estos momentos maravillosos con él!

  11. Jo, siempre parece que tus reflexiones llegan cuando más las necesito, como si me las escribieras a mí! Me ha venido muy bien leerlo porque en mi caso la impaciencia ha ganado alguna que otra vez, seguida de la culpa 🙁 porque es verdad que se lo merecen, faltaría más! Pero a veces el cansancio me juega malas pasadas! En fin, pasa volando. Gracias!

  12. Pues si que pasa a veces!!! Daniel ya tiene 4 años pero se duerme en la teta en su cama nos dormimos los dos. A veces pienso: “ Jope a ver si ya empieza a dormirse solo y puedo hacer otras cosas”
    Pero enseguida pienso : esto lo hechare de menos, él me necesita para dormirse tranquilo, solo yo le aporto esa confianza, esa tranquilidad… Sólo yo!!! Soy una privilegiada y entonces me relajo, me acurruco a él le huelo, le beso, le digo te quiero y me quedo dormida junto a él.
    A las 2 horas me despierto y me cambio de cama.
    Suele dormir del tiron hasta las 8h pero si a media noche me llama voy le cojo y me le llevo a la cama grande como él dice.
    A saber cuánto durará esto, pero hasta que dure lo veré como lo que es. Un privilegio no una tortura.

  13. Justo hoy me ha pasado eso, una hora y media y no se despegaba de la teta, tenía muchas ganas de hacer pis con lo que tuve que despegarla y salir corriendo, se puso a llorar a pleno pulmón y la impaciencia me pudo 🙁 luego papá la ha consolado pero me he sentido la peor madre 🙁

  14. Ay Miriam…te he seguido por bastante tiempo…y esta lectura me llega mucho hoy. He estado así desde que nació mi pequeña, de 2 años 8 meses hoy. Duermo a ambos niños (el mayor tiene 6 años) y me he entregado a darles esa compañía porque los amo y porque se que no es eterna. Con ansias había soñado aquel día en que se duerman solos o durman del tirón para así poder dedicarnos más tiempo con mi marido. Pero ha pasado algo terrible, mi esposo ha muerto en un accidente de tránsito y ahora no me sirve que ese día llegue…porque tendré que lidiar con su ausencia…y con ese tiempo ansiado que ya no sirve. Llegará el día y yo no se que haré para enfrentarlo, para no frenarlo…

    1. Dios mio Paula, cuánto lo siento… qué dolor más terrible debes de estar sintiendo, qué duro para ti y para toda la familia… Lo siento muchísimo. Entiendo lo que dices… y te abrazo muy fuerte. Ya sabes donde estoy, si me necesitas. Te envío energía y mucha fuerza.

  15. ains siempre das en el clavo!
    Me siento identificada 100%, además llevamos unos días en los que te diría que al 200%…

    Mi hija de 14 meses se duerme a la teta pero últimamente nada de brazos, tiene que ser tumbada en la cama (estupendo claro!) y chupa, se suelta, se sienta, cae de sueño, chupa, chupa, cierra los ojos, se sienta de nuevo, rie, da palmas, cae de sueño, chupa, chupa, se suelta, me dice «hola!», chupa, se sienta … etc etc … así una media de 45 minutos…

    Interiormente voy pensando «tranquila, disfruta de estos momentos, mírala que bonita es», y cuando me dice «hola» ya muero de amor … ains

    Pero ni te cuento como me deja el pezón …

    Lo que peor llevo, que dejo a mi hijo mayor con las ganas de que duerma con él. 🙁

  16. Gracias por escribir Miriam. Me pasa igual que a Laura…llevo unos días en que la paciencia nocturna me abandona y me he pasado al lado oscuro de la crueldad con michica de dos años que acaba de estrenarse como hermana hace 15 días. Mis dos chicas estan a tope con la teta y a veces me cuesta gestionar que esa parte de mi cuerpo sea más de ellas que mia

  17. Me he sentido identificada, aunque solo tengo un hijo, hay noches que demora el momento dormir, un libro, otro, vamos a charlar, pinte cerquita, me pica aquii arrascame mami… Y la verdad, la impaciencia me puede, porque deseo ese momento de relax para mi a solas …20 minutos antes de dormirme…a veces no se ganar a mi imapcienda, y me pueden el » venga por favor duermete» » para ya»…luego me siento mal. Así que me acordaré de tus pensamientos. Gracias!

  18. Y cuando le digo » Siel duermete por favor» el me contesta, » mami es que soy pequeño, y no me se dormir con ojos cerrados, tengo que esperar despierto» tiene 2 años y 10 meses….y a mi me da un vuelco el corazón.

  19. Identificada también. Dependencia total del pecho para dormir, 28 meses. Y aún así muuuchos días tarda en dormirse. Se me hace eterno, se pierde la paciencia a veces. ¿Dónde están los niños que se duermen solos y caen rendidos?

    Gracias por tu visión, luego a lo mejor me da penica que no me necesite…

  20. Hola Miriam, hoy me he levantado de bajón porque llevo una racha que quizás por el cansancio, me invade la pena y hasta me imagino mi vida sin mí, y veo que todo fluye como si nada, puede que me subestime, y eso no me ayuda nada con la paciencia, sí con mi niña, que disfruto al máximo con ella, sino con el resto de la familia, luego me siento muy culpable por provocar una discusión o hacer sentir a alguien que no lo quiero, por favor, algún consejo?? Te he descubierto hace poco pero me ayuda mucho leerte. Gracias

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre Protección de Datos

  • Responsable: MIRIAM TIRADO TORRAS
  • Objetivo: Publicar el comentario en relación a la noticia.
  • Legitimización: Consentimiento del interesado.
  • Dirección: No se prevén cesiones, excepto por obligación legal o requerimiento judicial.
  • Derechos: Acceso, rectificación, supresión, oposición, limitación, portabilidad, revocación del consentimiento. Si considera que el tratamiento de sus datos no se ajusta a la normativa, puede acudir a la Autoridad de Control (www.aepd.es).
  • Más información: https://www.miriamtirado.com/politica-de-privacidad/

 

Artículos relacionados