Quizás te ha pasado

Un mes de julio, cuatro meses antes de quedarme embarazada, supe que tendríamos una hija, una niña. No tengo ninguna necesidad de inventarmelo ni de engañaros cuando os digo que en aquel momento, aquel día de julio en un lago de los Dolomitas, en Italia, supe que así sería. Hacía años que tenía el reloj biológico gritando «¡ten un hijo!», a veces tan fuerte que casi me deja sorda 😉

Unos años antes, desayunando unas tostadas y un zumo de naranja un mes de septiembre, tuve una sensación parecida, no de que tendría una hija sino de que había alguien que estaba esperando.

Sé que contando estas cosas quizás alguien piensa que me he vuelto loca y que eso deben ser invenciones, ilusiones o idas de olla. Pero eso es lo que siento y lo que me pasa… Quién sabe, quizás tampoco es tan raro…

Quizás te ha pasado; es una sensación extraña pero tan real, tan verdadera, que no puedes simular no haberla tenido. Cuando estaba haciendo las entrevistas para el libro “VÍNCULOS; GESTACIÓN, PARTO Y CRIANZA CONSCIENTES”, una de las madres con quien hablé me dijo más o menos con estas palabras… «Siempre he sabido, antes de quedarme embarazada, si tendría otro niño u otra niña. Ha habido veces que incluso he puesto un plato más en la mesa… así era de fuerte la presencia que sentía, la sensación de que alguien más tenía que llegar”. Pues bien, es de eso de lo que hablo.

Quizás te ha pasado; estás hablando con alguien o haciendo algo que no tiene ninguna importancia y de repente te llega esa sensación… la de saber que serás o que volverás a ser madre. El último año y medio, cada vez que alguien me pregunta «Y el segundo, ¿para cuando?», contesto que no sé si habrá un segundo, que de momento no nos apetece. Pero hace quince días que ya no respondo lo mismo porque hace dos semanas que me volvió a ocurrir. Fue un día, no sé si el lunes o el martes, un día absolutamente normal, sin nada especial, sin nada que destacar.

Durante unas horas tuve claro que volvería a ser madre y que esta vez tendríamos un niño. Fue tan fuerte la sensación que, por la noche, hablando con mi compañero le dije: «He vuelto a sentirlo; tendremos otro hijo, un niño». Él contestó: «Fantástico». Es curioso porque sigo sin sentir esa «llamada» que dije que quería sentir antes de ir a por el segundo. Pero en todo caso, ahora sé que llegará.

O sea que ya puedo darme prisa a hacer todo lo que quiero hacer antes; que me llene de esa sensación de estar proyectada hacia el exterior, hacia fuera, porque sé que en cuanto me quede embarazada el camino volverá a ser a la inversa y vendrá un cierto tiempo (seguro que no corto) de introspección, de recorrido interior gestando, pariendo y criando el segundo hijo nuestro.

Cuando pienso en la sensación que tuve hace quince días, me recuerda mucho a la de hace unos años mientras desayunaba tostadas y zumo de naranja, pero en esta ocasión, la presencia era mucho más fuerte. Seguramente porque ya sabía de qué iba y ya no dudaba de si eso que sentía era extraño o no, era habitual o no, era una tontería o no. Como aquella madre, que ponía la mesa sin cuestionarse si era o no normal. Simplemente, ponía otro plato y al cabo de un tiempo… llegaba aquel que lo usaría. A veces, hay cosas que se nos escapan, que es imposible razonarlas, mentalizarlas, o pasar por el tamiz de la «normalidad». Hay cosas que simplemente son y que (al menos yo) no tengo ningún interés en poner en cuestión.

Quizá no te ha pasado nunca… pero quizás sí. Yo, hoy, he perdido la vergüenza de contarlo, porque tal vez, con mi experiencia hay otras personas que dicen … «Uau… es lo que sentí yo». Por cierto, he olvidado decir que esta sensación, la de saberte escogido, es muy y muy bonita.

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
Míriam Tirado

Míriam Tirado

Consultora de crianza consciente y periodista especializada en maternidad, paternidad y crianza. Me dedico a ayudar a madres y padres a conectar con sus hijos/as.

15 comentarios

  1. Ostres Míriam, no se si és ben be el mateix però jo també ho he sentit amb els meus dos fills. Amb el gran va ser una cosa tan forta, tan poc planejada i amb la petita, recordo que haviem decidit que esperariem a que el gran tingués tres anyets o així i de sobte un bon dia ho vaig tornar a sentir (l’Oriol tenia un any i mig..) Això si he de dir que em vaig equivocar de sexe….estava convençuda que tindria un altre nen (fins i tot teniem el nom triat) i va ser una nena.
    Ara sento, be ja fa un temps, que vull un tercer però tinc uns embarassos tan complicats i després la cesària que tot plegat em tira una mica enrera…no se que farem…

    1. Hola, Anna… és que això que explico no és tan rar… És cert que hi ha gent que no ho sent mai, però moooooltes altres dones sí, el que passa que no és una cosa que vagis explicant a la feina, al súper i en un dinar de família. Sobretot perquè sempre hi hauria el graciós de torn que se’n riuria. I és un tema tan íntim, tan especial, que no volem que ningú se’n rigui! oi?
      Gràcies per explicar, Anna, coses tan íntimes i a flor de pell 😉
      Una abraçada

    1. Es curioso, ¿verdad?, como a veces «sabemos» este tipo de cosas sin haber ninguna prueba, nada que lo verifique y pueda decir, «sí, es real». Es algo tan sutil pero tan fuerte… cualquier científico se pondría las manos en la cabeza, quizás, pero pasa. Y cuando pasa… es tan bonito y especial…
      Besos.

  2. Doncs a mi em va passar quelcom semblant; era el mes de setembre, uns dies després del meu aniversàri. Portava uns dos o tres dies de retard amb la regla, i de sobte em va inveïr una sensació extranya, em sentía acompanyada per algú. De seguida em vaig fer la proba i certament no estava sola 😉
    Jo no vaig sentir aquesta presència molt avans de saber-me embarassada, però estic segura de que la sensació va ser ben semblant, perquè va ser un moment màgic. També vaig saber des del principi que era un nen, no en tenía cap dubte.
    Sempre he pensat que aquella sensació va ser extranya, i que va venir molt de sobte i amb molta força; però ara, al saber que hi ha algú més que també ho ha viscut, em reafirmo. Ara no en tinc cap dubte!

    1. Potser per això no n’havíem parlat mai? 😉 Que maco, Dinma… que la primera sensació d’embaràs sigui la de sentir-te acompanyada… I que ben acompanyada!
      Gràcies per explicar què vas sentir, aquest moment tan «teu» en aquest blog.
      Una abraçada.

  3. Yo siempre supe que tendríamos un niño, no sé muy bien por qué. Así que cuando me lo dijeron en la ecografía de las 12 semanas dije que claro, que me lo imaginaba. Sin embargo, esta segunda vez no tenía ni idea de qué sería, de hecho creía que iba a ser niña… Así que no sé, quizá tengo la intuición averiada! jaja

    1. Jajaja… Es curioso esto del sexo. Yo siempre supe que tendría una niña y la sentí como he explicado en el post. Pero una vez me quedé embarazada, sólo me imaginaba bebés niños y soñaba con bebés niños. Luego lo entendí; tengo 3 hermanos con los que nos llevamos 15, y 17 años. O sea que cuando imaginaba un bebé me venían siempre ellos a la cabeza porque había vivido esta etapa 3 veces y todas con varones.
      Suerte en este embarazo, disfrútalo; es un tiempo muy especial e importante. Besos.

  4. Yo no tengo claro si lo sentí con Sara. Lo que si sé es que siento la necesidad de tener otro y sueño con que sea otra, una bella hermana para Sara, que se llame Alegra, o Cristina o Dana… Un beso.. este pots me ha conmovido profundamente.

    1. Ya tienes hasta los nombres, tú también… Pues si lo sientes, es muy posible que llegue. A ver si con tantos nombre van a llegar 3 niñas más 😉

      Un abrazo.

  5. ostres! jo aixo nomes m’havia atrevit a explicar-ho a la meva parella per por que em diguessin que m’ho inventava. Jo tambe s’havia que el meu primer fill seria un nen.
    Moltes gracies per atrevir-te a explicar-ho, altre cop emocionada a la feina…
    una abracada

  6. Jo exactament no acabo de veure si lo que vaig sentir es igual a lo que totes expliqueu. Amb els dos embarassos sabia abans de fer-me el test que estava embarasada però no sabria explicar-vos el perquè,simplement era una sensació, i per lo que he llegit algunes heu tingut sentiments molts macos i forts sobre això. I lo del sexe del bebè, jo sabia que els dos eren nens perquè dos semanes abans de l’ecografia que ho confirma havia somiat que serien nens (amb els dos embarassos em va passar exactament igual) nose si es exactament el mateix que vosaltres, es lo que jo vaig sentir.
    Una abraçada!

  7. Yo la verdad es que no he sentido eso, aunque tiene que ser realmente bonito.
    Creo que tener una sensación así indica que estás muy conectada contigo misma, me alegro mucho por tí.
    Un abrazo

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre Protección de Datos

  • Responsable: MIRIAM TIRADO TORRAS
  • Objetivo: Publicar el comentario en relación a la noticia.
  • Legitimización: Consentimiento del interesado.
  • Dirección: No se prevén cesiones, excepto por obligación legal o requerimiento judicial.
  • Derechos: Acceso, rectificación, supresión, oposición, limitación, portabilidad, revocación del consentimiento. Si considera que el tratamiento de sus datos no se ajusta a la normativa, puede acudir a la Autoridad de Control (www.aepd.es).
  • Más información: https://www.miriamtirado.com/politica-de-privacidad/

 

Artículos relacionados