Míriam Tirado

Blog de Crianza Consciente

criança

Actualidad, consejos, reflexiones... ¡y mucho más!

Empecé el blog en febrero de 2011, en este apartado encontraras más de mil posts sobre crianza consciente, reflexiones, consejos y mucho más para ayudarte a vivir una maternidad y paternidad plena, consciente y feliz. En mi canal de YouTube encontrarás más de 200 vídeos que te ayudaran a poner perspectiva y humor a tu día a día.

Usa el buscador para encontrar lo que necesitas.

Nunca tiremos la toalla

Hay momentos en la crianza de los hijos que son difíciles: algunos porque lo son realmente y otros que no lo son, pero los adultos los vivimos como si fueran una auténtica tragedia. Lo peor, sin duda, una enfermedad, pero también etapas que pueden ser complicadas como los principios de la crianza, la adaptación de todos a una nueva vida con hijos, o la fase en que los bebés gritan, o cuando se enfadan muchísimo y nos lo demuestran, o cuando no pueden soportar la separación de los padres, o el proceso de control de esfínteres, o la etapa de terrores nocturnos, o las llamadas rabietas… y podría ir continuando con un largo etcétera. Cada uno vivimos cada etapa no como queremos sino como podemos. En base a nuestras vivencias anteriores, a nuestra consciencia y a la información que hayamos tenido o no sobre aquella cuestión en particular… Y a veces nos preocupamos mucho, muchísimo.

Leer Más >>

Alimentación complementaria II: Inicios

Hace unos días propuse hacernos la pregunta «¿cómo comemos?» para decidir si continuaba siendo así la manera en que queríamos comer CON nuestros hij@s. Ahora, os propongo que nos preguntemos otra cosa: si el tema de la comida nos provoca o no algún tipo de angustia. Hay gente que cuando se acerca el tiempo de iniciar la introducción de alimentos sólidos a su hij@, se empieza a angustiar. Los motivos pueden ser varios: por ejemplo, pensar que quizás bajará de peso y no comerá nada, o tener miedo de que se atragante, o que le guste mucho comer y se ponga como una bolita …

Leer Más >>

¿Rosa o azul?

A mí el color rosa no me había gustado nunca, ni siquiera de pequeña. Yo no era de jugar a muñecas, ni de llevar vestiditos. Tenía mi «particular» forma de vestir y no era nunca con el color rosa: usaba más naranjas, rojos, azules eléctricos y verdes estridentes… No recuerdo tener aprecio por ningún muñeco de peluche y mucho menos por alguna muñeca. Sólo recuerdo haber jugado (algo) con una Barriguitas que me regalaron, pero digamos que aquí se acaba mi historia con este tipo de juguetes.

Leer Más >>

Dos mundos, un mismo momento

La Marina estava cansada, molt cansada. Feia dos mesos i mig que havia nascut el Pere, el seu primer fill i fins al moment no havia dormit més de dues hores seguides. Es notava esgotada, sobretot perquè durant molts dies, al vespre, el Pere plorava i plorava i calia passejar-lo amunt i avall a coll més d’una hora per aconseguir consolar-lo i, malgrat ser tan i tan petit, el Pere deixava clar que qui volia que el passegés era la Marina i no el Quim, el seu pare. Ella ho feia de gust, es veia capaç de sostenir el plor del Pere, però alhora, era com si aquella estona passejant-lo sentint-lo plorar i cridar desconsoladament, se li endugués la poca energia que li quedava. Li havien dit de tot; que eren còlics, que potser es quedava amb gana… però alguna cosa li deia a la Marina que el que li passava al Pere és que li costava adaptar-se. Adaptar-se a la nova vida de bebè que li tocava viure.

Leer Más >>

Pis encima

El otro día estábamos en el parque y vi, de repente, una madre escondida detrás de una papelera. Su hija, de unos dos años, se había hecho pipí encima y ella intentaba cambiarla a duras penas porque la niña no paraba de moverse. De moverse y de llorar. Estaba triste y su madre oía que le decía «tranquila, no pasa nada. Ahora te cambio y ya estarás seca de nuevo. No sufras». Pero mientras decía estas palabras se la veía agobiada, mirando a derecha e izquierda, intentando terminar rápido y olvidar ese preciso momento en que su hija se había quedado empapada de pis.

Leer Más >>

SORPRESA!

Cuando me fui de vacaciones os dije que volvería con novedades. Pues bien, una de ellas era esta: un nuevo diseño, una nueva imagen y nuevos contenidos para este blog que inauguré el 23 de febrero de 2011.

En esta nueva etapa, que inicio con muchas ganas y empuje, deseo continuar hablando de paternidad, maternidad y crianza, con nuevos posts, pero también, entrevistas e historias. El objetivo continúa siendo el mismo: plasmar mi vivencia, mi experiencia y mi sentir desde que soy madre. Si lo que cuento puede ayudar a alguien, todo esto habrá valido (y mucho) la pena.

Leer Más >>

Escuchar, sólo escuchar

Algo muy común cuando estás embarazada es que cuando te encuentras alguna otra mujer por la calle y te dice «oh, qué barriga, ¿cuánto te queda?» y le dices «muy poquito» (da igual si son dos semanas, como si ya has salido de cuentas o si te faltan dos meses…), es que de repente empieza una frase con aquello de «uy, pues yo parí…» y aquí os podéis imaginar cualquier cosa: que os diga que no parió hasta la semana 42, que os diga que se le adelantó dos meses y por lo tanto tuvo un hijo prematuro, que os cuente que el parto fue horrible, la peor experiencia de su vida, que os diga que tuvieron que reanimar al bebé al nacer…

Leer Más >>
se me escapa
De 2 a 3 años
Míriam Tirado

Crianza: se me escapa

Hay veces que se me escapa lo que te pasa, Laia. Hay veces que me debes ver desconcertada porque ante alguna acción tuya, me cuesta reaccionar, saber qué necesitas, encontrar el movimiento justo y la palabra adecuada. Hoy nos ha pasado. Hoy no he sabido qué te pasaba; estabas de mal humor, te has levantado con el pie izquierdo, que dirían algunos. Pero yo no sé si era mal humor, o si te pasaba algo más. He notado que buscabas enfadarte pero que como no encontrabas ningún motivo evidente para hacerlo, gemías sin saber hacia dónde tirar. Finalmente te he mirado y te he dicho: «¿qué te pasa? ¿estás enfadada? ¿tienes ganas de llorar?» Y me has dicho que no, pero has empezado a hacerlo cada vez más fuerte. Primero llorabas con tono de tristeza y luego con mucha rabia, enfadada por algo que yo no he conseguido descubrir.

Leer Más >>
tus manos
De 2 a 3 años
Míriam Tirado

Tus manos

Subíamos la escalera de casa de los abuelos y me has dado la mano. Ha sido una décima de segundo,

Leer Más >>