distancia

Esos días en que no hay distancia

Hay días en que no hay distancia, que te sientes incapaz de ponerla entre lo que dice o hace tu hijo y tú.

Por lo que sea: quizás por cansancio, quizás porque estás “down”, quizás por una mala temporada en el trabajo, o con la pareja… Por lo que sea.

Llega eso que hace tu hijo ESE día justamente, no podía ser otro. Y se enfada como nunca y te pega, o te muerde de repente, o te llama “tonta”, o grita que no quiere vivir más contigo, o, si estáis separados, te chilla que quiere irse con papá.

Y ese día no puedes, ese día no consigues poner distancia, poner el límite de forma asertiva ni poner esa distancia emocional que permite que puedas conseguir lidiar con esa situación.

No, ese día es como si te hubieran clavado un puñal por la espalda, viniera un tsunami y te arrasara. Te echarías a llorar.

Te desarma, te deja en knock out, fuera de juego, aniquilada.

Y claro, no es eso lo que quería tu hijo, por supuesto. Él estaba enfado hasta las cejas, nada más. Él tampoco podía lidiar con la situación por lo que fuera: cansancio, sueño, hambre, emociones no gestionadas, celos…

Pero no puedes empatizar. De repente te sientes como una niña pequeña a la que han traicionado, como una adolescente a la que han dado plantón…

Y callas porque si hablaras dirías cosas horribles que no quieres pronunciar. Pero la rabia va por dentro y te sientes mal, muy mal, por lo que acaba de pasar, por lo que te hace sentir, por lo que harías y no haces…

En realidad sólo quieres llegar a casa y meterte debajo del edredón. Te sientes incapaz de criar a nadie en este momento. Quieres llegar, encerrarte en tu habitación y llorar hasta quedar agotada.

Lo ve y reduce revoluciones… Ups… ¿qué le pasa a mamá?

¿Cómo decirle que hoy todo duele? ¿Cómo contarle que eso que ha hecho ha dolido como un puñal en la espalda? ¿Cómo decirle que ahora no puedes hablar porque si hablases le harías daño tu a él?

Y la mente no para y el corazón llora… te sientes agotada y hoy sabes que no es un buen día para tomar ninguna decisión ni llegar a ninguna conclusión.

Que te haya dolido tanto demuestra que hoy no estás en condiciones para nada más que no sea para que te cuiden y dormir.

Por supuesto, hoy no necesitas que llegue ningún familiar y cuestione nada de lo que haces.

Por supuesto, hoy no necesitas que llegue ningún conocido o desconocido a poner en entredicho tu forma de criar. Ya te cuestionas tú bastante, ¡que no sufran!

Y tu hijo ya ríe y juega, ya está bien. Ha soltado la emoción y puede volver a fluir.

Pero tu no puedes… el dolor es tan hondo que sigues con la tristeza ahí clavada sin dejarte casi respirar. Llorarías, pero todavía tienes que hacer la cena, bañarle y acostarle, porque (y más hoy) SÓLO te quiere a ti.

Necesitarías relevo pero tardarías más en gestionar que se acueste con tu pareja que lo que tardas tú en acostarle y prefieres la opción más rápida y fácil.

Llorarías pero no tienes tiempo.

Cena, baño, cuento… y es ahí, en el calor del contacto compartido mientras le acuestas, que puedes volverte a sintonizar con él. Que se te afloja un poquito el alma y puedes volver a sentirle cerca.

Aún así duele todavía, porque se han despertado las otras veces que en tu vida te has sentido así y porque se han despertado los fantasmas “¿estaré haciendo algo mal?”.

Pero estás tan cansada, tan agotada, tan dolida, que te acurrucas a su lado, le das un beso y cierras los ojos.

Silencio.

Y cuando ya casi estás dormida escuchas una vocecita que dice “perdóname mamá… te quiero”.

(Si te ha gustado, deja un comentario, me encantará saber si alguna vez te has sentido así)


[thrive_leads id=’6503′]

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
Picture of Míriam Tirado

Míriam Tirado

Consultora de crianza consciente y periodista especializada en maternidad, paternidad y crianza. Me dedico a ayudar a madres y padres a conectar con sus hijos/as.

36 comentarios

  1. Uff
    I tant! Dos nens intensos i que encara són petits (4 i 2 anys). I amb el gran (dir-li gran amb 4 anys em fa gràcia…) hem tingut molts dies de rebequeries amb mossegades i patades o plors i xiscles.
    Ahir, sense haver d’anar massa lluny vam viure un d’aquells moments. I pensava que no podem ser assertius i respectuosos amb tots i en tot moment. Dies durillos 🙁

  2. Has descrito al dedillo esos días grises que pasamos tanto mamá como papá, y que te abrace y te de besitos consigue que te centres en lo que de verdad importa y ya cuando pide perdón nos derretimos

  3. Avui, avui ha estat així… un dia esgotador, quasi tot el dia sola amb els dos. El.petit (16 mesos) descobrint com enfilar-se a les cadires. La gran (4,5 anys) esgotadorament desafiant… i jo aguantant el tipo. El menut s’ha adormit d’hora i nosaltres dues hem pogut abraçar-nos al llit. Demà serà.un altre dia…

  4. Cómo puede ser que este post tan directo al alma no tenga ni un solo comentario?! Aquí va el mío!

    Hoy es un día de estos. Te planteas si tiene razón tooooodo el mundo cuando te dicen que la crianza con apego hace niños dependientes. Dependiente porque quiere jugar contigo todo el día (2 años, no va a la guarde). Te cuestionas a tí misma por no ser capaz de sostener las rabietas (que dicho sea de paso, duran todo el día). En la cola del súper, en el paso de peatones, con el lampista que viene a arreglar el calentador, al poner el pijama… la vida en la ciudad no está hecha para los niños, poca tribu, demasiado aislamiento, coches, pisos diminutos… pero no se si es eso o es que los adultos veníamos muy acostumbrados a tener todas nuestras necesidades cubiertas y con la crianza cuesta horrores ser siempre el último mono.

    1. Pues Sara yo creo que es todo lo que has explicado tan bien y junto. Somos pocos, hay poca tribu, mucho estrés, ciudades anti niños y todo sumado, más otras cosas, hace que a días, todo vuelo por los aires. Amor, paciencia, conexión… Gracias por comentar. Un abrazo.

  5. Me ha encantado el texto. Hago un esfuerzo continuo para que esa situación no sé de y lo consigo gracias en parte a textos como el tuyo. Pones palabras a mis sentimientos. Me ayudas a expresar lo que no puedo.
    Un abrazo.

  6. Increíble ….me pasó exactamente eso justo anoche, parece que lo hubieras visto …..hasta lo del cuento …..Ya veo que no me pasa sólo a mí …..gracias por tus relatos y consejos

  7. Últimamente es como si me leyeras el pensamiento o miraras por un agujerito mi día a día… Que decidimos hacer testamento por tener todo atado y eso hace k florezcan sentimientos d pánico a la muerte? Pos ahí estás tú poniendo en modo «fasciculos» 3 súper post sobre como gestionar ese tema con los niños… K la niña suuuuper intensa (k lleva casi 1 mes d bajón con resfriados, pasas y demás virus invernales, pero ahí está ella, sin parar) decide k esta semana toca pelea cada noche a la hora d ir a dormir? Pos ale! Ahí vuelves a estar tu para poner otro súper post sobre la hora d ir a dormir…. Es como si estuvieramos conectadas d alguna manera, llegas con la respuesta antes d hacer la pregunta.. MIL GRACIAS!

    1. Y lo d sentirse así, justo como explicas en este último post, pues tal cual, alguna vez lo hemos vivido y es horrible…aunque vale la pena vivirlo solo por el abrazo/reconciliación d después 🙂

      1. Hola Raquel,
        Me alegro de publicar el video o post que necesitáis a cada momento! Bendita casualidad! 😉 Un abrazo y gracias por contarlo, me gusta saber de vosotros.

  8. Hoy justo he tenido ese día pero a lo grande…mi nene mayor cumplió los 3 años la otra semana y el pequeño 3 mesecitos,lleva una racha de lloros tipo cólicos por lo que todo el rato es brazos y no puedo darle al mayor su atención exclusiva porque estoy sola con ellos desde la tarde hasta el siguiente día por trabajo de mi marido y se pone a chillar,pegarme y de todo para llamar mi atención,y también pellizca al peque y llorando los dos y yo sin ducharme desde ayer y comiendo de pie las sobras de su almuerzo..y una montaña o 2 de ropa por ordenar…no doy para más y me dan ganas de escapar y llorar sintiéndome la peor madre del planeta.

    1. Uf, Marilia, qué duro! Te entiendo… ojalá pudiera venir alguien a ayudarte… un familiar, una amiga… estar sola con dos niños tan pequeños es tan agotador! Te abrazo muy fuerte!!! Pasará….

  9. Acabo de pasarla .. y la carga era tal que no aguante y me puse a llorar como una bebé y lo curioso es que a pesar de que en ese momento te sientes tan sola e incomprendida en el mundo vengo y leo tu post y me doy cuenta que no soy la única y que del otro lado del mundo hay mamis que pasan por la misma situación. Digamos que es nuestro mundo de mamás jejeje. Con ganas de salir corriendo. .. un abrazo desde Venezuela

  10. Aix Miriam creo que cada vez que tenemos una rabieta, un día chunguillo, y caes, a veces chillando, si, es cierto intento corregirlo rápidamente o después sintiéndome culpable, disculpándome con ella por tener un mal día o por no saber gestionarlo en ese momento, pero a veces pasa, o bien sintiéndome como describes en este post, aparece un angelillo «miriam» que dice paciencia, ella esta cansada, no sabe expresar etc. Y si me ayuda a … bufff respirar y afrontarlo con más calma, igual de cansada pero feliz. Vamos que me repito mantras jajajja. Pero también tenemos que ser flexibles con nosotras, a veces somos muy duras, y darnos la oprtunidad de caer, llorar… para luego remontar con más fuerza.
    Gracias por compartir con nosotros eso que llevas dentro que hace que nos sintamos comprendidas, agotadas o felices por las ganas de mejorar, aprender y gestionar de la mejor manera nuestra crianza y nuestra vida.
    Como bien ha comentado Sara nosotr@s estamos aprendiendo con nuestos peques pero también estamos desaprendiendo muchas cosas que nos habían enseñado como «normales» o habituales y estamos cambiando.
    A parte de mi pequeñaja, mi familia etc me gusta saber que estamos poniendo un granito de arena para cambiar la sociedad mas respetuosa y apegada. Gracias de nuevo Miriam por aportar tantos granitos.

  11. Noltros duim fatal la gelosia… I na Bruna (3 anys) quan té un mal dia ho paga amb sa germana (10 mesos). Li pega, mossega, empeny, empipa… Fins q li fa mal i li fa plorar. I jo no ho puc sofrir, em posa a mil. I no se que he de fer… :'(
    Gracies Miriam, llegir -te es un alè.

  12. Qué precioso. Muchas gracias por ponerlo en palabras. Mi niña aún es muy bebita para que nos reconciliemos así, pero sus miradas mientras mama e incluso una sonrisa disimulada segundos después de haberme chillado como una loca me ayudan bastante. Un abrazo fuerte.

  13. Miriam, fá 3 dies que t’he conegut, i ja t’estimo!!!! Tinc nen de dos anys i nena d’onze mesos, portava uns dies que em començava ha qüestionar a mi mateixa! I vas aparèixer!!! Felicitats per la teva feina!!!!!

  14. Así ha sido mi día hoy, cuando ya no puedes más, cuando todo estalla y no sabes cómo reconducir la situación, mi pequeño de dos años, me acaricia y me dice ya mamá, ya, como consolandome. Aún con todo no llegas a ver la luz y es con distancia, y ayuda del papi que llega la noche y te reconectas con él, sientes su calor y su ternura al leerle el cuento y piensas la suerte que tienes de que exista, mi bebé grande, mi amor, mi vida, mi todo, mi mundo hoy.

  15. Que bonito que des voz a sentimientos a veces difíciles de dar forma para ser explicados y plasmados en unas simples líneas con las que no he parado de llorar….llevo dos años va hacer,sin dormir 3 horas seguidas, cuestionada….por mi alrededor….lactancia prolongada…..NO AL MÉTODO ESTIVIL….etc….y mi hijo hay días que me siente de mal humor y sobrepasada por mi falta de descanso y cuando no para de buscar a su AITA desconsoladamente como si yo fuera invisible….DUELE Y MUCHO.

  16. Me he emocionado muchísimo leyéndote, me transmites tanto q parece q estoy viviendo un capítulo con mi bichito de esos tan intensos q necesitas encerrarte en el baño para contar hasta 1000 y de fondo la estas escuchando q te reclama aún más….Y necesitas gritar y gritar contra la almohada o pegarte un running de 1 hora al.menos para volver a casa con ganas de verla para decirle q te perdone por hacer las cosas de la mejor manera q sabes aunq a veces te equivoques y decirle un mil te quieros.
    Gracias Miriam ! Llegas a los rincones más bonitos del corazón!

  17. Que bonic Miriam! I que identificada amb tot el que dius ❤️
    Porto unes setmanes durilles on em sento trista i em costa més empatitzar i cobrir necessitats i emocions! Pero allà estem, sempre endavant! Ho noten tan tot i sempre tenen paraules boniques, els t’estimo d’abans d’adormir-se sempre m’arriben al fons de l’ànima.
    M’ha encantat el directe d’avui sobre la rabia, la tristesa, la por… gràcies x les teves paraules. Desprès d’escoltar-te sempre m’empodero i se que estem en el bon camí

  18. Quin post tan real.. a vegades em fa mal només de pensar en per què em diu aquestes coses tan doloroses, i dies en les que fan tant de mal. I després, quan ja em calmo penso que els adults amb moltes més eines també ho fem… Llavors torno a pensar en la importància de l’exemple, del que ens veuen fer…
    Moltes gràcies, Miriam

  19. Gracias Miriam. Pones palabras a lo que sentimos esos días o momentos agotadores. Me haces consciente de lo que he vivido y al volverlo a pensar es más fácil todo. De nuevo, gracias, todas las madres y padres deberían leerte.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre Protección de Datos

  • Responsable: MIRIAM TIRADO TORRAS
  • Objetivo: Publicar el comentario en relación a la noticia.
  • Legitimización: Consentimiento del interesado.
  • Dirección: No se prevén cesiones, excepto por obligación legal o requerimiento judicial.
  • Derechos: Acceso, rectificación, supresión, oposición, limitación, portabilidad, revocación del consentimiento. Si considera que el tratamiento de sus datos no se ajusta a la normativa, puede acudir a la Autoridad de Control (www.aepd.es).
  • Más información: https://www.miriamtirado.com/politica-de-privacidad/

 

Artículos relacionados