No llores

Estos días la cosa va de llantos. El inicio del curso es para muchos, un baño de lágrimas, tanto para niños como para los padres.

Estos días, las conversaciones con amigas, con conocidas, con madres del parque, con blogueras, etc, todo gira entorno a lo mismo y es normal; hablamos de lo que nos preocupa y ahora mismo preocupan los niños que lloran porque no se quieren quedar en la escuela o la guardería sin sus padres.

Todo ello me trae aquí, al blog, a reflexionar sobre si los adultos sabemos o no acompañar a los niños en su dolor y en su llanto, y lamento decir y creer que en general no, no sabemos.

¿Qué dicen la mayoría de maestros cuando el niño no quiere dejar el cuello de su madre y grita y llora de pena y rabia? «No llores!».

¿Qué dicen muchos después de ver a su hijo que ha caído en el parque y se ha hecho un rasguño en la rodilla y llora porque se ha hecho daño y se ha asustado? «No llores, no ha sido nada».

¿Sabéis qué creo que dirían estos dos niños si pudieran y supieran hacerlo? El primero diría: «Claro que lloro: lloro porque no quiero que mamá se vaya, porque a ti no te conozco de nada, porque tantos niños me dan miedo, porque este lugar me es extraño y me siento inseguro, y porque tengo todo el derecho».

El segundo diría: «Claro que lloro, porque me he hecho daño, porque me he asustado al caer, porque se me han clavado las piedrecitas del parque en la rodilla y no me ha gustado… y sí que ha sido. He caído y me he hecho daño, no crees, que es motivo suficiente para que llore?»

Pero a los padres y a las madres no nos gusta que nuestros hijos lloren por una sencilla razón: nos hacen sufrir, nos hacen sufrir mucho.

Si pudiéramos elegir, seguramente escogeríamos que estuvieran siempre contentos y alegres.

Que fueran felices, que rieran, que no se enfadaran nunca y que en ningún caso sintieran ni dolor, ni frustración, ni pena, ni añoranza… Nada que los haga sufrir, y por lo tanto, nada que nos haga sufrir, de rebote, a nosotros.

Pero nadie dijo que tener hijos fuera fácil y acompañar a los nuestros en el llanto desconsolado y rompedor es de las cosas más difíciles que hay.

Por un lado porque nos rompe el corazón y no queremos que lo pasen mal pero por el otro, y no menos importante, porque nos toca en un lugar muy profundo de nuestra alma y nos activa muy probablemente una memoria que creíamos desaparecida de cuando éramos nosotros los que llorábamos así y éramos, seguramente, mal acompañados en el llanto.

Porque quizá nosotros también lloramos cuando nos dejaban en la guardería, o con los abuelos, o cuando íbamos de colonias o campamentos.

Porque también echamos de menos a nuestros padres, porque también nos hicimos daño y nos dijeron: «No llores, no ha sido nada!»… y si no ponemos conciencia, si no intentamos recordar qué nos gustaba y qué no, qué nos molestaba o nos daba rabia, o qué nos ayudaba que nos dijeran… repetiremos el cliché y diremos exactamente lo que nos decían a nosotros.

Muy probablemente será: «No llores». O cosas mucho peores como: «¡ya eres demasiado mayor para llorar! ¡Pareces una niña! ¿Qué dirá la gente que te vea llorar?» Y tonterías por el estilo…

Cuando tengo un disgusto, cuando ha muerto un amigo, cuando me he sentido mal o he estado muy, muy triste, lo que más me ha ayudado es tener a alguien a mi lado abrazándome y diciéndome: «llora, llora… desahógate… te entiendo y te acompaño… es muy duro lo que ha pasado… llora, llora… «.

Sin sentirme ni juzgada, ni estúpida.

Cuando me acababan de hacer la cesárea y yo lloraba como una magdalena, rota en cuerpo y alma, el ginecólogo, las comadronas, las enfermeras y el anestesista sólo eran capaces de decirme: «No llores! La niña es preciosa!»

¿Y qué tiene que ver una cosa con la otra? «Dejadme llorar tranquila» fui capaz de decir, y en un momento desaparecieron todos. Mejor llorar sola que mal acompañada.

Por eso, cuando Laia llora porque se ha hecho daño, o lo que sea, le digo: «Ah… te has hecho daño… Llora, amor mío, llora… que las lágrimas también curan».

Me pregunto cuánta pena y tristeza tenemos almacenadas en forma de nudo en la garganta o de contracción en el diafragma por haber escuchado: «No llores».


 

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
Picture of Míriam Tirado

Míriam Tirado

Consultora de crianza consciente y periodista especializada en maternidad, paternidad y crianza. Me dedico a ayudar a madres y padres a conectar con sus hijos/as.

22 comentarios

    1. Gracias Mariana! Es que no es fácil… es cuestión de conciencia, de escucha, de fijarnos en lo que decimos y en el cómo. En qué sentimos cuando el niño llora, qué se nos despierta dentro… Dolor? Angustia? Agobio? Ira? E ir trabajando, conociéndonos mejor, ayudándoles mejor. No es fácil, pero es necesario.
      Un beso y gracias por comentar.

  1. Una altre vegada coincideixo amb tu! aquest «apartat» del no ploris, el vaig apendre als tallers de criança, i es que moltes mares portem el registre de dir-ho automàticament, sigui per la societat en la que vivim o pel que hem viscut! i és una pena jo gràcies al taller vaig apendre a que teniu raó, s’ha d’acompanyar amb la peneta que tenen i amb el plor.
    I jo sempre intento amb el Joan, no dir-li ni no ploris ni no ha passat res!

    És clar que passa! No ploren pas sense cap motiu!!!!!

    Sort a gent com tu, les mares aprenem dia a dia!

    Un petó i gràcies!!!!!

    1. Pilar! Gràcies per les teves paraules però jo també aprenc cada dia gràcies a vosaltres, gràcies a la meva filla, gràcies a la vida que no para d’ensenyar-me coses noves sense parar… Sentir-los plorar no és gens agradable però també hem de tolerar el seu dolor, perquè així, ens el puguin expressar sentint que som allà i que, per tant, es poden deixar anar. Que bonic que és quan et pots «deixar anar» emocionalment amb algú i aquest algú t’acompanya… Una abraçada

  2. Com bé dius, és posar-hi cinsciència. Alguna vegada se m’ha escapat el «no ploris» i després em pregunto, en quantes vegades hauré sentit jo aquestes paraules. I és que plorar quan estàs trist, enfadat… va la mar de bé.
    Petons.

    1. Confesso: a mi també se m’ha escapat alguna vegada i de seguida he rectificat dient: «Plora, plora… és que em sap greu, però és millor plorar i que et passi tota la tristesa o ràbia». I sí, és millor. Perquè després de la gran plorada, torna a somriure, com si allò ja formés part només del passat! Una abraçada, Dinma.

  3. Un cop més, estic completament d’acord amb tu. Ja saps que jo també vaig tenir una experiència semblant a la teva amb el naixement de l’Oriol i com ja he explicat altres vegades, l’únic que em va saber consolar va ser el meu pare, dient-me «plora, deixa-ho anar..)
    Després amb el temps, m’he adonat que el meu pare sempre ha tingut aquesta resposta. No hi havia donat cap importància, però quan vaig estar ingressada durant l’embaràs de la Laia i no sabiem si la cosa tiraria endavant. Jo em despertava cada dia plorant i tothom em deia (inclós la meva mare) que no plorés que tot sortiria be i altre cop va ser el meu pare que em va dir que plores, que ho tragués tot.
    I després m’he fixat molt en el que fa quan els meus fills cauen o es donen un cop. Ell mai l’hi treu importància, sempre els escolta, els mira el lloc on s’han fet mal (encara que sigui un copet de no res) i els «cura» i això els calma molt més que qualsevol altra cosa. En fi, que suposo que tots necessitem sentir que els nostres problemes, grans o petits, importen a les persones que estimem.
    Jo n’he aprés molt d’ell i intento aplicar-ho sempre. Sóc conscient que a vegades em miren com si estigués sonada però jo penso que si ells s’ha fet mal i ho consideren prou important per plorar desconsoladament, jo no sóc ningú per decidir que allò no té cap importància.

    1. Anna, que bé el teu pare i quina sort que has tingut! Enhorabona! Ja li pots dir de part meva 😉 No hi ha res com plorar al costat d’algú que t’entengui sense jutjar-se, algú que empatitzi amb tu i és just el que fa el teu pare. En pots estar ben orgullosa! Un petó.

  4. Miriam,
    ¡me ha encantado! Has ido justo al fondo del asunto ¿Qué nos despierta a nosotras el llanto de nuestros hijos?
    Subscribo punto por punto todo lo que comentas. Además me resulta muy clara e interesante como lo explicas.
    Lo comparto en Facebook
    Abrazos “las lágrimas también curan”!

  5. Miriam m’agradat molt, tens tanta rao….
    Estic totalment d’acord amb que les llagrimes tambe curen! I sort en tenim.
    Aquets dies a casa tot son llagrimes, la Berta ha començat la llar d’infants per primer cop i el Jan l’escola nova per P3, quina pena em fan quan els deixo, em quedo tant feta pols…. I la frase que no suporto es » s’ha d’anar adaptant, es normal» doncs no!!!! No es normal que els nens hagin de plorar tant quan ens separem, hi ha alguna cosa molt mal muntada en aquesta societat.
    Gracies per els teus posts ens ajuden a entendre coses i adonar-nos que el que sentim es normal
    Molts petons,
    Diana

    1. Ai, Diana… tens tota la raó, ho tenim tan mal muntat! I el pitjor de tot és que ells no en tenen cap culpa i en pateixen, i molt, les conseqüències! Però sóc de l’opinió que amb empatia, acompanyant-los en el dolor, entenent el que senten, ajudant-los a exterioritzar tot el patiment, podem ajudar-los molt en aquest procés que molts, no poden evitar. Ànims, Diana i pensa que és millor que plorin, que ho treguin tot, que no pas que s’ho vagin guardant tot a dins. Tard o d’hora, explota. Un petó enorme!

  6. Completamente de acuerdo contigo. El llanto es la forma que tienen los niños (al principio la única y posteriormente una de tantas) de expresar dolor, disgusto, miedo… ¿Por qué nos empeñamos los adultos en tratar de que nuestros peques repriman esos sentimientos?

  7. Que lindo lo que le dices a Laila y que cierto todo lo que expones en el post.. para reflexionar profundamente.. a mi me dan muchas ganas de llorar cuando escucho llorar a mi hija, tal vez es porque, según sé, fuí una niña muy llorona y seguro sus lagrimas me hacen recordar tantos momentos de llanto sin consuelo que seguro viví.. no sé.. tengo mucho en que pensar al respecto.. gracias por ayudarme a hacerlo consciente.

    1. Ay, Zary… seguramente se te remueven recuerdos muy lejanos pero gravados muy bien en tu cuerpo. Y por eso se te activa esa tristeza tan profunda que te hace entrar ganas de llorar cuando ella llora. Mira atrás, comprende, limpia… y verás que podrás acompañarla de otra manera, sin que Sara vea a su mamá tan triste cuando ella lo está. Los niños tienen que poder llorar sin sentir que su llanto nos pone tristes, o enfadados, o desesperadors… porque entonces, aún sufren más. Es agradable desahogarte y llorar cuando el que te acompaña puede estar entero, acogiendo toda tu pena y a la vez, estando bien y disponible para entender todo lo triste que estás…

      No es un tema fácil, pero sí posible.Un beso, ya verás como lo consigues!

  8. M’ha encantat aquest post. El meu bebè només té un mes i encara no em pot explicar perquè plora quan ho fa. És horrorós quan plora i no sabem perquè,fa patir molt, però cada vegada ens anem coneixent i connectem més i sembla que aconseguim comunicar-nos a la nostra manera i saber cada cop millor què necessita o em reclama en cada moment. Gràcies per tot el que aprenc en el teu blog!

    1. Annuska, quan els bebès són tan petits, i moltes vegades fins als 3 mesos, a vegades es fan farts de plorar i ens és impossible saber el per què. Hi ha pares que es desesperen i busquen deu mil metges per comprovar que el nen/a està bé. Però la gran majoria de vegades no passa absolutament res més que aquell bebè necessita plorar per expressar un munt de sensacions que troba desagradables; el soroll (massa), la llum (molt forta), la temperatura, potser estar massa poc en contacte físic amb la mare, les sensacions corporals diferents com ara notar els budells que es mouen… Hi ha tantes coses per les quals un bebè acabat de néixer pot plorar! Perquè li és tot tan nou i tan diferent, tan desconegut! Costa a vegades acompanyar-los serenament, perquè el plor d’un bebè és trencador i eixordador, també, oi? Segur que ho esteu fent molt bé. Ànims. És tot un aprenentatge.

  9. Gracias Miriam, lo compartiré para que otras personas puedan leerlo. Justo hoy le comentaba a mi esposo que si las maestras de nuestros hijos fueran madres, la cosa sería diferente. La menor de mis 3 hijos (3 años y medio)empezó colegio hace casi dos semanas y me he quedado unos 45 min. con ella todos los días en el salón. Hoy la maestra me pidió que no me quedara y me fui con ganas de llorar y gritarle «se nota que no tienes hijos». Mi hija se quedó tranquila y la angustiada era yo! Vine a mi casa a llorar un rato. «Las lágrimas también curan»

    1. Es dura la separación «forzosa»; eso de que te digan «vete, ahora!». Hay quien cree que es mejor así y no como un proceso. A mi esta visión no me sirve. No me gusta que me separen así, «forzosamente» y de golpe de nadie, y menos de mi hija. Entiendo tu pena y tu llanto, no es fácil. Mucha suerte en los próximos días. Confía en tu fuerza y en la suya para superarlo. Un beso.

  10. …Revelador, como siempre. Me ha encantado!!!
    Siempre he sido llorona, quizás por ello soy consciente de la importancia en saber acompañar el llanto de los otros….nuestros amigos, nuestra pareja, nuestros hijos…..Cuando una persona está mal (ya sea niño o adulto) en muchas ocasiones, lo primero que necesita del otro, no son ánimos, ni consejos, ni reproches, ni banalizaciones, ni palabras huecas, ni cambiar de tema, cuando una persona está mal, cuando nuestro hijo está llorando, necesita que nosotros ESTEMOS A SU LADO, DE FORMA CONSCIENTE Y DISPUESTA…..No, no me es siempre fácil. En muchas ocasiones su llanto duele tanto que tratas de negarlo, pasarlo…en otras su llanto llega en un momento en el que no tienes tanta paciencia, en el que no lo acabas de entender….pero aquí estoy, aprendiendo de él, soy consciente de que en muchas ocasiones nos perdemos en el QUERER HACER, en el QUERER DECIR, en el QUERER RESOLVER….en vez de centrarnos en el ESTAR…..
    Un beso Miriam.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre Protección de Datos

  • Responsable: MIRIAM TIRADO TORRAS
  • Objetivo: Publicar el comentario en relación a la noticia.
  • Legitimización: Consentimiento del interesado.
  • Dirección: No se prevén cesiones, excepto por obligación legal o requerimiento judicial.
  • Derechos: Acceso, rectificación, supresión, oposición, limitación, portabilidad, revocación del consentimiento. Si considera que el tratamiento de sus datos no se ajusta a la normativa, puede acudir a la Autoridad de Control (www.aepd.es).
  • Más información: https://www.miriamtirado.com/politica-de-privacidad/

 

Artículos relacionados