Método

Crianza «intensiva»

12.1.2012

El día 31 por la noche abrimos una cajita que contenía un papel donde, justo un año antes, habíamos escrito los deseos para el 2011. Tocaba leer y quemar. En mi lista, entre otras cosas había un… «Que podamos dormir mejor y seguido, por favor». Y recordé todo ese tiempo de despertares nocturnos para dar el pecho, o aquellas temporadas en que, apasionada con los nuevos retos a punto de conquistar como gatear o caminar, por la noche a veces se despertaba y quería seguir practicando mientras se oía mi voz de fondo que decía: «ahora no, Laia, que es de noche». El otro día me di cuenta de que sí, eso del dormir poco y mal era algo que siempre me había preocupado. Porque a mí me gusta dormir y me gusta dormir mucho.

Pero lo mejor de todo es que mientras leía aquel papel con este deseo ya desfasado me di cuenta de que hace meses que este tema no me preocupa en absoluto. Porque sí, hace meses que dormimos bien y seguido. ¿Y qué hemos hecho para conseguirlo? Nada. Bueno, sí, atender sus necesidades más básicas cuando tocaba y esperar. Esperar a que se hiciera mayor, que fuera madurando sus ciclos de sueño. Y en total ¿cuánto tiempo ha pasado? Unos dos años. Unos dos años de crianza «intensiva», que digo yo, en todos los sentidos, hasta que hay como un «clic» que no se oye pero que se produce y todo cambia.

No estoy diciendo que todos los niños a partir de los dos años duerman seguido; algunos lo harán mucho antes y otros que no lo harán nunca. Del mismo modo que hay adultos que no saben qué es dormir seguido o dormir más de seis horas, y en cambio hay otros que pueden dormir 12 horas sin despeinarse. Pero lo que quería hoy era hacer esta reflexión: que el tiempo de crianza «intensiva» pasa muy rápido. Es cierto, es un tópico, pero es que los tópicos a veces son verdades como templos; pasa tan rápido que ni siquiera recordaba qué era lo que me preocupaba hace un año, o qué era lo que deseaba en relación a la crianza.

Hace tiempo que duermo ocho, nueve y, el día que me lo puedo permitir, ¡diez horas seguidas! Y eso sí, las valoro mucho más que antes, os lo aseguro. Por eso os digo a los que estáis embarazados, a los que estáis con un bebé en brazos y pasáis noches de las que pueden llamarse malas con todas las de la ley; sepáis que pasa. Que este tiempo pasa, se desvanece y algún día volveréis a dormir como antes (o casi), sin necesidad de hacer llorar a nadie, sin necesidad de entrenar a nadie a hacer nada. Vuestro hijo aprenderá a dormir seguido a su debido tiempo, cuando esté lo suficientemente maduro, tranquilo y mayor para hacerlo.

Ahora entiendo aquellos que dicen: «da mucha pereza ir a por el segundo»… yo añadiría un «… cuando vuelves a dormir nueve horas seguidas». Pero si este «segundo» algún día llega pensaré lo que os estoy diciendo ahora: «el tiempo de crianza intensiva pasa muy rápido» y muy seguramente, mucho más de lo que uno se piensa.

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
Picture of Míriam Tirado

Míriam Tirado

Consultora de crianza consciente y periodista especializada en maternidad, paternidad y crianza. Me dedico a ayudar a madres y padres a conectar con sus hijos/as.

16 comentarios

  1. Mucha razón Miriam, ese tiempo pasa volando aunque cuando lo estás viviendo y te pegas noches y noches sin dormir se hace eterno… Yo con Ainara pasé los tres primeros meses sin pegar ojo porque tenía el esófago mal por el reflujo y ningún médico se dio cuenta ni hizo caso a nada en ese momento, y hasta casi los dos años con su toma de noche. Sin embargo con Giovanni nunca me enteré, el pequeño prácticamente desde que nació dormía la noche del tirón, al principio le despertaba yo para comer los primeros meses aunque me decían que no pasaba nada durante la noche. Cada niño es un pequeño mundo y nunca se sabe cuándo dormirán del tirón. Por cierto ¡me encanta tu blog!

    1. Hola, Zulema! Gracias por tus palabras. Sí, cada niño es un mundo, y también tienes razón que cuando estás inmerso en las noches de despertares nocturnos, se hace eterno e incluso piensas que siempre va a ser así. Por eso yo escribí aquel deseo en el papel, porque DESEABA muchísimo volver a dormir seguido… y mira, ya ni me acordaba! Pasa rápido, muy rápido… Un beso!!!

  2. Tienes razón, recuerdo los primeros meses, que para mí fueron muy duros, pensaba si sería siempre así, que cuando iba a pasar y descansar. Y llega, no es que duerma seguido, pero descanso. E igualmente llegará el día, aunque ahora mismo parezca que no, en el que todos dormiremos seguido.
    Se pasa rápido, desde luego que sí.
    Un abrazo

    1. Seguro, Carol! Y en realidad, si lo comparas, es muy poco tiempo, este de dormir poco. Cuando tengan 12 años, por ejemplo, miraremos atrás y el tiempo de crianza intensiva nos parecerá un auténtico suspiro!
      Un abrazo!

  3. Dormir seguido y mas??? comoooo??? Cuandooo??? jajajajaj Nosotros estamos en ese momento que se despierta por la noche y quiere tomar teta teta teta y teta o bajarse para irse a investigar, vive la vida a tope, esta descubriendo muchisimas cosas… pero yo confio en que todo pasará, como han pasado otras cosas, ella crecerá y empezará a dormir mejor y yo tb y entonces?… pues bucaremos un hermanito porque esto de la maternidad aunque es duro a veces, es maravilloso… Un besazo

    1. María, jajajaja… Sí, recuerdo perfectamente ese tiempo en el que piensas «Dios mío, no voy a volver a dormir nunca más», pero te aseguro que ese tiempo pasa, y casi ni te das cuenta! Todo pasa! Suerte con esas exploraciones nocturnas de tu peque! 😉
      Un beso!

  4. El tiempo vuela!!!

    Yo también pasé hasta los dos años muchas malas noches, aunque para mi fue la posibilidad de prolongar mi lactancia y que mi niña estuviese bien nutrida (desde el año me separo 9 horas de ella 🙁 ).

    Estos días extraño mucho a aquella chiquitina que parecía monito, solo quería andar colgada de mami, y yo era quien la dormía, la bañaba, la atendía por las noches. Porque ahora papi resulta ser mas divertido para ciertas cosas como jugar a superman o para dormir abrazaditos. Por eso hay que aprovechar y vivir con intensidad cada momento, así sea duro o dificil, porque cuando menos te lo imaginas, pasan a otra etapa y lo extrañas!

    1. Tienes toda la razón! Yo no echo de menos las noches de despertares nocturnos pero cuando veo un bebé me entra la morriña, porque cada etapa es única, y ninguna vuelve o sea que a disfrutarlas todas al máximo, exprimirlas a tope, para no arrepentirnos luego de no haberlas vivido como se merecía! Un beso

  5. Ay….yo eso de dormir como antes de ser madre creo que jamás volverá.
    Al menos yo, puedo dormir profundamente, pero no a pierna suelta, desconectada del mundo, aquello que me podía pasar un camión por encima y no despertarme…eso ya no volverá.
    Tengo un «clic», un «nosequé» que me hace estar alerta mientras duermo…a pesar de hacerlo como digo, profundamente.
    Es curioso cómo no oigo nada de nada pero en cambio sí escucho cómo se mueven los niños en su camita, su tos, escucho hasta el más mínimo ruido que hagan, siempre alerta por si un «Mamáaaaaaa!!!!!!!!» me despierta.

    El tiempo pasa rápido….ya llegará el día en que no necesiten ayuda para dormir, incluso que no quieran ni darnos un beso. :S
    Así que de momento, achuchemoslos todo lo que podamos

    Saludos a tod@s

    1. Sí, de hecho tienes razón. Un día escribí un post que se llamaba «NO VOLVERÁS A DORMIR COMO ANTES NUNCA MÁS» lo encontrarás en el «tag» «dormir»… pero vaya, que estoy durmiendo mucho mejor de lo que creía hace tan sólo un año… O sea que me doy por satisfecha! 🙂 Eso sí, la antena desconectada del todo supongo que nunca más volverá a estarlo! Un beso.

  6. Jo sóc de dormir poc, de fet, qualsevol fressa per fluixa que sigui em desperta. Al principi creus que no t’en sortiràs, si ets de dormir poc dius, coi, però encara que sigui una miqueta… si ets de dormir molt dius, mare meva! Ara còlics, ara singlot, ara caques, ara teta…
    La Bruna té 3 anys (els va fer el 30 de Desembre)i fem collit des que tenia hores de vida. Més o menys incòmode? Per a mi quelcom increïble, la sento respirar, l’observo com li cau la baba amb la mandíbula morta, boca oberta, una cama per aquí, una cama per allà, un braç aquí, un braç allà… estic totalment enamorada d’aquesta sensació. Dormida, sense dir res, ara vol aquest pit, al cap d’una estoneta vol l’altre i passa per sobre el meu tors com una baldufa, sento la pressió i somric, perquè dorm tota la nit, i jo estic feliç i tranquil.la perquè disfruto el seu son. Si té malsons li xiuxiuejo… Bruna…ssssshhh, la mama està aquí… i la respiració torna a un estat de relax.
    Tranquil.les mares, tot passa, i segons què massa ràpid i tot. Cada edat del nadó, de l’infant és una descoberta, algunes més feixugues i d’altres més agradables, però penso que ens hem d’empapar de cada etapa.
    Un petonàs.

    1. Sònia, quin comentari més maco… El collit és tal i com l’expliques. O almenys, nosaltres també el vivim així. Propers, calents, sentint-nos a prop, sabent que hi som per espantar-nos els malsons i els fantasmes. A mi m’agrada, no em molesta gens tenir-la a prop. A ell també li agrada. Gaudim d’estar junts i aprop, tots tres, en família. Ja arribarà el dia que vulgui dormir a una altra banda, ara encara no. Jo faig servir la mateixa frase… «shhhhht… la mama és aquí», i tornem a dormir.
      Gràcies per descriure-ho tan bé. Que puguis assaborir cada etapa. Una abraçada.

  7. La verdad es que para mí el tema del sueño no ha sido nunca un gran problema. Pasados los primeros dos meses que sí que los despertares eran muy frecuentes, me he adaptado muy bien, fundamentalmente porque yo nunca he necesitado dormir muchas horas y segundo porque el colecho y la lactancia han facilitado que el peque vuelva a dormirse rápidamente. No obstante es cierto, que ha habido rachas, coincidiendo sobre todo con fases de cambios en su desarrollo, salida de dientes, etc, que han sido más duras, porque los despertares eran a cada momento y no llegábamos ninguno de los dos a pillar el sueño profundo, y ese duermevela varias noches seguidas si que te meta. Pero como tú dices, lo bueno es saber que antes o después todo se normaliza. Me alegro de que tus noches sean más largas!

    1. Y yo de que el tema del sueño no haya sido nunca un gran problema! Qué bien…
      Gracias por explicar aquí tu experiencia, guapa. Un beso.

  8. M’encanta! sip, jo també sempre he tingut com un pànic a no dormir! Però no em puc queixar!!!!! recordo les primeres setmanes del Joan de vida, dormint al meu llitet i fent pit cada vegada que volia i no recordo haver-ho passat malament ni portar son enrederida., al contrari, dormíem fins mig matí i alguna nit, recordo una que no s’adormia i es que a sobre em somreia… que més podia demanar?

    I ara bé, portem unes nits que es desperta a les 3 i les 6, la passada a les 5 i a les 6, crec que està una mica neguitós pel tema del germanet, bé això m’arriba a mi…. espero que aviat tot torni a la normalitat i dormi seguit, que si no ell sobre tot i jo, anem una mica cansats…..

    Això si avui abans de les 23h estic dormint!!!

    1. Que bé, Pilar, que no hagis patit amb aquest tema. Ho celebro.Això que fa ara que es desperta una mica més… pot ser que et noti diferent i és normal, estàs embarassada! i un munt d’emocions deuen venir a tu. I ell, que està fusionat encara amb tu ho nota. Que aviat torneu a dormir com sempre. Una abraçada!

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre Protección de Datos

  • Responsable: MIRIAM TIRADO TORRAS
  • Objetivo: Publicar el comentario en relación a la noticia.
  • Legitimización: Consentimiento del interesado.
  • Dirección: No se prevén cesiones, excepto por obligación legal o requerimiento judicial.
  • Derechos: Acceso, rectificación, supresión, oposición, limitación, portabilidad, revocación del consentimiento. Si considera que el tratamiento de sus datos no se ajusta a la normativa, puede acudir a la Autoridad de Control (www.aepd.es).
  • Más información: https://www.miriamtirado.com/politica-de-privacidad/