el llanto

El llanto de un niño en adaptación escolar

Tengo la suerte de tener amigas que son maestras de niños pequeños y aprendo un montón de ellas y de lo que me cuentan.

Una de ellas es Lali Canet, maestra de P3 en un colegio público en Catalunya (con 20 años de experiencia) que estos días está acompañando el llanto de muchos niños en su clase. El otro día me hablaba de ese llanto, y de lo duro que es para ellos (los niños) y para tantas maestras/os ayudarles en estos días de adaptación escolar.

Creí interesante que llegara a más oídos su testimonio sobre ese llanto desgarrador de tantos niños y le pregunté si podía escribir unas palabras acerca de lo que acabábamos de hablar… Aquí lo tenéis. Gracias, Lali, por tu generosidad, por querer compartir y por acompañar tan bien a tantos niños. Gracias.

«El llanto de un niño que se queda en la escuela por primera vez es el llanto de un alma que se rompe.

Son el dolor, la rabia y la incomprensión de una persona que no entiende por qué se le deja en un nuevo espacio con personas a las que no conoce, así, de golpe.

Es un grito desesperado que busca consuelo y que no encuentra el que desea. Y el niño puede tirar objetos, gritar, chillar, pegar, huir de las paredes que lo separan de su madre o padre, rechazar al educador que lo acompaña y quedarse sollozando por los rincones hasta que acepta, o no, los brazos que este mismo adulto le ha ofrecido.

Y quizá sea el inicio de un nuevo vínculo pero será forzado por la desesperación y no fruto de la confianza y la calma que una adaptación real supondría, respetando el ritmo de cada uno para acercarse a este nuevo adulto.

Es un llanto que sale de las entrañas, con una fuerza y con una voz que clama que los padres vuelvan AHORA porque el dolor es insoportable. Y el llanto puede surgir en cualquier momento, porque cualquier situación puede ser motivo de añoranza: un empujón de un compañero, un cambio de espacio, ir al baño, las palabras de un maestro desconocido…

Arrancar los hijos de los brazos de los padres no nos debería parecer normal.

Nos toca a los adultos acompañar a nuestros hijos en este proceso y nos cuesta mucho; la mayoría no podemos y buscamos excusas para consolarnos y creernos que no hay otra manera de hacer las cosas porque nosotros ya somos fruto de este sistema.

Pero con conciencia, las escuelas podemos ofrecer procesos de adaptación reales. Y quizás habrá que pasar por obligar a las familias a quedarse un tiempo… por poco popular que sea la propuesta, si queremos cambiar las dinámicas.»

Lali Canet, maestra de P3.

votar

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
Míriam Tirado

Míriam Tirado

Consultora de crianza consciente y periodista especializada en maternidad, paternidad y crianza. Me dedico a ayudar a madres y padres a conectar con sus hijos/as.

49 comentarios

  1. Hola!
    Gràcies a tu per l’oferiment! Encantada de poder acompanyar aquests infants i de posar consciència en un procés, el d’adaptació escolar, que ara com ara és més dolorós que plaent a moltes escoles.

  2. Siento que fallo a mis hijos (mellizos de 3 años, que no han ido a guardería porque decidimos invertir nuestro tiempo en ellos, y pudimos hacerlo) tuve que afrontar muuuchos «consejos» sobre lo dificil que sería cuando ya no tuviera más remedio que llevarlos a la escuela. Y ahora, que aún no es obligatorio por ley, que a su edad estén escolarizados, quiero pensar que esto es lo mejor. Que tenemos mucha suerte, nosotros y ellos, pudieso contarcon un periodo de adaptación de dos semanas. Pero me muero de la pena cuando a finales de la primera semana, me los han tenido que arrancar de los brazos. No quiero tener que luchar contra ellos para vestirles para ir al colegio. Me duele pensar cómo se sienten ellos viendo a su madre, a SU MADRE, obligandoles a hacer cosas que no quieren. No quiero obligarles a nada. Y no sé cómo hacerlo.
    No espero que nadie me ofrezca la formula perfecta, sólo quería desahogarme y hacer llegar a esa maestra y a ti, mi agradecimiento. Leer esto, me alivia un poco. Sentirme identificada, y saber que no estoy sola en este sentimiento horrible, al menos, reconforta un poco.
    Gracias desde Cádiz.

    1. No, no estás sola. Estos días hay muchas personas pasando lo mismo que vosotros. Te entiendo, duele el alma. Pasará y un día se adaptarán. Necesitaban más que 2 semanas… pero las adaptaciones reales todavía son una utopía en la mayoría de colegios. Un abrazo fuerte.

        1. Hola Laura. Una adaptación escolar real es dar el tiempo necesario a los niños para que se vinculen con maestros, aula y otros peques. Cómo? Estando, un adulto de referencia en el aula hasta que esto se produzca. Suele durar semanas. Algunos en pocas ya no necesitan los padres en el aula, y otros tardan más. Depende. Esto es adaptación real. Puedes leer este post que lo explica: https://www.miriamtirado.com/es/2012/09/19/por-una-adaptacion-escolar-real/
          Un abrazo

    2. Hola. Yo tengo trillizos y decidí sacrificar un poco de economía y calidad de vida, posponer ahorrar y no llevarlos a p3. En p4 los vi más preparados e intente escolarizarlos y tampoco pude. Entraron al cole el p5 contentos y emocionados y la que lloro fui yo por verlos crecer tan rápido. No me arrepiento en absoluto, se adaptaron estupendamente y se pusieron al día en conocimientos con los compañeros. Creo que solo son pequeños una vez en la vida y si me necesitan tanto es por algo. Si es tan doloroso para todos y puedes económicamente sin sacrificar cosas básicas haz lo que te pida el corazón :). Ánimo.

    3. Milian… Me siento tan tan identificada con tus palabras…. Oírle gritar mami mientras su profesora lo mete en clase, cuando anteriormente me dice que en el cole me echa de menos, que se lo pasa muy bien, pero me echa de menos… Me destroza y le destroza, ya no sé si hago bien o mal, si hice mal en no llevarle a guardería… Aishh

      1. Es duro cuando nos separamos de esta forma. Pero tienes que distanciarte un poco de ese sentimiento porque sino no puedes ayudarlo a gestionar esos momentos ni puedes tener la mente y el corazón en calma para saber si lo que habéis elegido es o no la opción que queréis. Un abrazo.

    4. Mira, todo esto se magnifica. La autoculpa es muy habitual ahora en los padres. Ni te lo arrancan de las manos ni es un trauma para ellos donde sienten que eres mala madre. No los dejas en un lugar de tortura, ni donde los van a maltratar. Van a un cole, a jugar, aprender, compartir…y si el llanto inicial por la separación se da (el 70% aproximadamente no llora absolutamente nada) es porque esos niños suelen llorar ante cualquier separación (generalmente), no porque los dejes específicamente en el colegio. Adaptación significa conocer un lugar nuevo, a gente nueva, con dinámicas nuevas…y eso no implica en ningún caso que tengan que estar los padres pues se aferrarían a lo conocido, a ellos, y no se abrirían a la novedad.

  3. Mi hija està en ese proceso de adaptación,con ese llanto deseperado q parte el alma, y eso q en el cole de mi niña podemos entrar los padres el tiempo y los días que hagan falta, pero aún así duele mucho como se agarra a mi con fuerza cada vez se acerca su educadora

  4. Hola Miriam!
    primero darte las gracias por tu trabajo. Me encanta y me ayudas mucho en mi día a día de mami primeriza con mi hija de 2 años y medio. El caso es que tengo una amiga que lleva el niño a la misma clase que mi hija. Llevan ya 3 semanas de guarderia y Lluna, mi hija se ha adaptado. Pero su amigo no, llora, des de que entra hasta que sale (9 a 12). La maestra nos cuenta que el niño llora, marraneja, lloriquea, a veces con lagrimas otras sin. Coje juguetes, los suelta pero casi todo el rato esta en brazos de la profesora. Nosotras como madres ya no sabemos que hacer por él. Solo podemos esperar a que se adapte…???

    Gracias

    1. Es difícil de decir porque no le conozco, etc. Pero si el acompañamiento es bueno, que creo que sí por lo que dices, supongo que sí, que necesita tiempo y aceptación/resignación. Es así de duro. Es que es pequeño, y unos lo llevan mejor y otros peor. No se dice, pero hay muchos niños que lloran durante meses; no todo el rato, por supuesto, pero que en algún momento del día, sobretodo en la despedida, siempre lloran. Cada uno hace su proceso como puede y le lleva el tiempo que le lleva. Acompañarle, entenderle y no juzgarle. Un abrazo.

  5. A mis mellizos de 3 años les está costando muchísimo, pero tampoco fueron a guardería y al no tener familiares en nuestra ciudad, han estado muy pegados a mí estos años. Elegimos una escuela de metodología activa, que cuida mucho el proceso de adaptación (los padres pueden estar en el aula siempre que quieran, a cualquier hora del día) pero yo he comprobado en estas casi dos semanas que llevamos que si me quedo con ellos consolándoles y despidiéndome, se ponen mucho peor, llegan a agarrarme y no querer soltarse y ya dejan de escuchar. Sin embargo, cuando pruebo a acompañarles al aula y darles el beso diciendoles que mamá vendrá después , al doblar la esquina ya no les oigo llorar. Esto me hace cuestionarme si en mi caso es mejor quedarme a acompañarles o irme en pleno llanto, porque veo que se les pasa antes así. Me encantaría saber tu opinión , Miriam, porque aunque me encantaría hacer una adaptación más respetuosa con ellos, no veo los resultados que cabría esperar.

    1. Cuesta de decir porque no os conozco y tendría que hablar contigo para que me contaras. Normalmente lo que pasa es que no damos tiempo. Es decir, que el caso es que te vas: más pronto o más temprano pero te vas. Y ellos todavía no están vinculados con niños y maestra/o. Tendríamos, todos, que tener mucha más paciencia en el sentido que quizás necesitan que no nos vayamos en toda la mañana durante semanas. Esto es lo que llamamos adaptación real y que tal y como lo tenemos montado a nivel laboral, etc, es difícil de hacer. Pero posible, porque en muchas familias lo hacen así y en muchos coles (cada vez más) también. Un abrazo fuerte!

  6. Mil gracias,yo estoy pasando por ello y es el segundo año de mi hija,tiene 4 años y después de un verano juntitas y de que su hermana a pasado a primaria y ya no está con ella,esta siendo muy difícil para ella.
    Me culpo,por esa lactancia de 2 años,por el colecho,es una niña tremendamente cariñosa y tímida a la vez.
    Elle llanto desgarrador cada vez que nos acercamos a la fila,todo el mundo juzgándola ya que es su segundo año…..
    Y cuando me dijo la profesora que debíamos ir a un psicólogo,se me cayó el mundo a los pies.
    Espero lo vayamos superando,ya que lo estamos pasando mal.
    Muchas gracias.

    1. Hola! Me gustaria dar mi opinion… al psicologo porque llora? Pq es su segundo año? Pero si en el cole de mis hijos hay niños que van a p5 que tb lloran al llegar al cole y lo encuentro normal, vamos, que son NIÑOS y los niños quieren estar con sus mamas y papas tengan 3, 4,5 o los años que a ellos les haga falta! Animo y si llora para mi manera de ver las cosas y como dice miriam, es simplemente pq no quiere separarse de ti, le duele y su manera de expresarlo es el llanto! Pq a ver… ellos lloran pero y nosotras? Pq igual tb necesito psicologo pero cuando les veo llorar asi tb me dan ganas de llorar a mi! Y ya tengo una edad! Simplemente somos madres y ellos nuestros niños, y la separacion nos duele a ellos pero a nosotras tb! Y ellos solo lo expresan de la manera que saben; llorando. No hay nada de malo en ello no?

  7. Conozco ese llanto desgarrador, mi pequrño despues de este verano lo estoy dejando en la guarderia q tiene la escuela donde estudio las horas q voy a clases dos veces por semanas, ahora lo esta llevando mejor despues de un mes, yo supongo q es resignacion aunq todos dicen q ya esta aprendiendo, lo cierto es q ha sido algo muy dificil tanto para el como para mi, su llanto me estremecia hasta lo mas profundo de mis entrañas hasta tal punto de hacerme llorar, cuando le daba mas tiempo para ver si se calmaba era cuando mas lloraba, se agarraba de mi y no paraba, los primeros 3 dias lloraba toda la hora y media q se queda alli, bastaba con q le dijera desde aqui de casa q ibamos a la escuela para agarrarse a llorar, cuando llegabamos solo de ver el lugar empezaba a llorar y resistirse a q lo dejara, esto lo ha mejorado, ahora lo dejo y salgo rapido lo escucho llorar pero al ratito se calma entonces me voy tranquila , cuando regreso esta tranquilo jugando y aveces no quiere ni irse del lugar, cada vez lo q veo q se familiariza con mas con las otras mamas y los niños por q cuando los ve pone cara de alegria. Desde sempre supo q no seria facil por q el esta 100% conmigo todoslos dias, me ha dolido tener q hacerlo pasar por esto pero no me queda de otra pues papa yano lo puede cuidar y yodebo seguir con mis estudios…asi q poco a poco, con amor y valentia lo superaremos, al igual tmb ustedes mamitas!!!

  8. Nosotras lo estamos llevando muy mal, estoy segura que a Carla le gustarán ciertas actividades de la escuela. Y ella misma me pedía ir a jugar con más niños . Pero al meterla tantas horas se ha agobiado y llora desesperadamente. Me planteaba sacarla y dejarla un año más en casa con La abuela las 6 horas que estoy fuera. Pero tampoco se si sería una decisión precipitada…
    No se que hacer

    1. Mary con esto no puedo ayudarte. Es una decisión que deben tomar los padres desde la escucha de las necesidades familiares y de las necesidades de los niños. Y encontrar la mejor opción para todos. Un abrazo.

  9. Hola Miriam!
    Te escribo de Guadalajara México, me atrapó el título de éste artículo,porque estamos viviendo una situación similar, sólo que en nuestro caso Regina comenzó la primaria, ella siempre ha sido muy segura de sí misma, extrovertida, simpática, tenía enamoradas a sus maestras del kinder, ya que ver tanto empeño en una niña pequeña; conquista;
    Pero oh sorpresa el cambio tan drástico a la primaria no lo ha tomado para nada bien, todos los días llega llorando al colegio, aunque casi siempre sale contenta, tal cual lo describen es un llanto desesperado, y rol misma dice que le viene el llanto de golpe y no lo puede controlar, es como un ataque de pánico y sólo quiere estar con mamá, por más que hemos tratadode mil maneras casi siemñre termina en desesperación, y poniendo a toda la familia familia cabeza, cada día busca nuevas excusas, primero un chico si no le caía bien porque no le gustaba que la hablará porque era de quinto grado, luego la maestra de inglés porque les habla firme, luego el maestro maestro lectura, ahora fue porque no quiere su le hable ningún niño, el caso es que a un proceso super difícil, ya que no sabemos que esperar de cada día aveces bueno , exelente, o terrible, nunca creo vivir una adaptación de su parte tan complicada y a los 6 años .

    1. Gabriela, entiendo tu preocupación. Pero no hay edades para vivir situaciones difíciles… y sí, a veces llega con el cambio a primaria. Lo de ir con niño mayores a veces asusta, y que las tareas, la exigencia y demás sea distinta, también. Amor, empatía y respeto por una situación que la está sobrepasando. No es un capricho, lo está pasando muy mal y necesita todo el apoyo necesario. Un abrazo fuerte.

  10. Yo no he dejado que mi hija entre nunca llorando al cole. Porque me he podido organizar laboralmente y porque lo he querido así, cuando no ha querido entrar al cole me la he llevado para casa. Ahora hace p5 y va muy contenta, pero en p3 (no ha ido a la guarde) falto muchísimo. He querido que se adapte de una manera respetuosa, a su ritmo, y así ha sido. Aunque no ha sido facil porque la gente te juzga diciendo que si se lo dejo hacer siempre hará lo mismo. Pero claro está que no, ahora en p5 va tan contenta!

  11. Nosotras también lo estamos llevando bastante mal. Empezamos fatal y poco a poco se ha ido resignando (21 meses), aunque llorando todavía. La semana pasada fue la más dura y me hizo replantearme un montón de cosas. Por un lado pienso que mejor en casa y no hacerle pasar todo esto. Por otro sé que cuando se adapte se lo pasará bien porque le gusta estar con niñ@s y yo no me puedo permitir estar con ella más horas de las que estoy. Al final, empecé a ver la luz al final del túnel y he decidido darle un par de semanas más. En mi caso también se queda peor si me quedo más rato, pero estoy con Míriam que en ningún caso es adaptación real si nos acabamos yendo.
    Mi hija mayor no lo llevó tan mal, o se resignó antes o se adaptó mejor, pero todo el mundo me dice que a esta le está constando más porque ha pasado muchas horas conmigo y yo sé que no es por eso, puesto que la mayor también las pasaba y de hecho estaba más «enganchada» a mi y a mi teta que la pequeña.
    Así que el llanto no es producto de la teta, ni del colecho ni de las horas que pasamos con ell@s. El llanto es producido por lo que ha dicho Lali y en resumen porque no están preparad@s ni tienen las herramientas necesarias para la separación.
    Ánimos a todas estas mamis valientes y a los papis que también sufren el proceso.

    1. Inski, no puedo estar más de acuerdo contigo. Cada niño es distinto y a veces no sirve de nada buscar «culpables» a que se lo pase mal. A veces es tan simple como que son pequeños. Un abrazo.

  12. Hola, sólo quería compartir con vosotros mi experiencia. Soy educadora de infantil y por motivos de la crisis me vine a Alemania. Llevo casi 4 años trabajando en un centro de educación bilingüe español/ Aleman y aquí existe Adaptación!! Y con adaptación me refiero a que la persona que acompaña la transición del niño a la escuela infantil cuenta con al menos 4 semanas en las que su hijo/a construye, a partir de su pilar básico (sus padres) un nuevo vínculo afectivo con la educadora. Y digo al menos, porque hay niños que tardan hasta 7 u 8 semanas en adaptarse. Tendría que escribir demasiado para explicar cómo se desarrolla todo el proceso, pues es para cada niño individual. En nuestro caso el padre/madre está en el grupo y tiene un lugar definido. El Niño/a puede recurrir en todo momento a sus padres, pero estos no intervienen en las actividades que realizamos. Es decir, su rol es el de «acompañar» pero no el de compañero de juegos. Poco a poco van surgiendo momentos de separación, en los que los padres abandonan él aula y vuelven a los 5/10 min. Estos tiempos se van alargando hasta que los niños pueden quedarse solos, pero son ellos los que nos marcan el ritmo y el tiempo que necesitan. Siempre se les informa de lo que está pasando o lo que va a pasar «mama va un momento al baño y ya viene». Para nosotros no existe ese momento de «ahora que mi hijo está despistado me voy y así no llora». La verdad tras 5 años de experiencia en España, aún me resulta sorprendente ver que en nuestro centro, cada año después de periodos vacacionales, nuestros niños vienen con una sonrisa en la cara y se despidende sus padres sin llorar! Es algo que nunca viví en España. Lamentablemente esto no es posible para muchos padres en nuestro país. Solo espero que poco a poco tomemos conciencia de que las primeras experiencias de los pequeños son súper importantes y que con el tiempo pueda cambiar en España este proceso tan duro para niños, padres y educadores de la educación.

    1. Belen, muchísimas gracias. Me encanta que lo hayas contado. Hace años que batallo por conscienciar de que una adaptación real es posible y que tiene como consecuencia aulas felices. Me gusta que alguien que lo vive, lo haya descrito así. Gracias. Un abrazo.

  13. Soy maestra de P3 y estamos pasando el proceso mis 25 niños y niñas, sus familias, la TEI (Técnica de Enseñanza Infantil) a media jornada y yo, con la fantástica ayuda durante 1 mes entero de la compañera de Educación Especial (en mi escuela se toman muy en serio la Adaptación). Es duro pero cada día un poquito mejor. Cada niño es un mundo y alguno se queda encantado, otros necesitan no venir por las tardes, otros despedirse rapidito… Una maravilla de este curso son 2 mamás que han conseguido (a pesar de los inconvenientes que ello supone) seguir dando de mamar a sus hijos y el ratito que en clase estan en ello no tiene precio. Ánimo a todas!!

  14. Mi hija y no lo estamos llevando nada bien, ahora a dejado de llorar y cuando ve la puerta de la guarde se provoca el vomito. Es una situacion muy dura y muy frustrante. La verdad que ya no se que hacer es una situación que me superara. El resto del dia esta bien, pero se me parte el alma al verla asi. No se como voy a ser capaz de manejar todo esto

  15. Mi hija este año hace P1, el año pasado ya la escolaricé (con 6 meses) y su adaptación fué lenta, pero por suerte nos dejaron estar el tiempo que quisieramos. A ella le está costando mucho desde siempre separarse de mi, así que vamos temprano al cole, me quedo el tiempo que haga falta para que ella se suelte de mi mano y se vaya a jugar con sus compañeros. Aún así hay días que se queda llorando.
    Mi principal problema es cuando no está en el colegio. No se separa de mi, no me suelta la mano, tengo que ir con ella por toda la casa y si la suelto rompe a llorar. Entiendo que que me eche de menos y que necesita tiempo. Cómo puedo ayudarla a que entienda que cuando estamos en casa yo no la abandono? Quiero que pueda jugar libremente y no estar pendiente de si voy a la cocina o al baño. Sólo me lo hace a mi, a su padre no le hace lo mismo (aunque tamién lo reclama cuando no está)
    Espero que algún día escribas un post sobre «que podemos hacer los padres en casa durante este tiempo de adaptación».
    Gracias

    1. Judit, es que no puedes hacer gran cosa más que estar y acompañarla. Es MUY pequeña y no entiende el concepto «ahora no me voy a ir», etc. Ella te echa tanto de menos, que tiene miedo el resto del día que la vuelvas a dejar y para que esto no pase, se te pega como un koala. Mira este video: es aplicable a los 7 meses pero también al año y medio: https://www.youtube.com/watch?v=AMLlrGm1i84
      Un abrazo

  16. Gracias Lali y gracias Miriam. Poco a poco conseguiremos que las «adaptaciones» dejen de ser procesos traumáticos. Entre tod@s, pidiendo cambios en los coles, lo conseguiremos!!!

  17. El procés d’entrada a l’escola genera i remou sentiments i emocions tant a infants com a famílies. Acompanyar això amb respecte, generant confiança, establint diàlegs, dissenyant les estances amb espais perquè les famílies puguin ser-hi, …necessita temps, necessita flexibilitat. I això, que passa a moltes escoles bressol, no acostuma a passar al parvulari.El canvi, la transformació vindrà, quan siguem conscients que família i escola hem de construir plegats el procés d’entrada a l’escola. Que no és només l’infant i la família qui s’adapta, sinó tothom, i que en el fons per arribar a adaptar-nos primer ens hem de familiaritzar. Per això algunes escoles bressol parlem de procés de familiarització (podeu trobar un article sobre això a la Revista In-fàn-ci-a, educar de 0 a 6 anys). I parlem de procés precisament perquè tothom fa un recorregut, fa un camí. Uns a un ritme i d’altres a un altre. Però també cal fer constar que no totes les famílies disposen d’aquest temps per acompanyar, i llavors és important planificar amb elles aquest procés.
    Informar les famílies del perquè és important aquest procés, del que pot suposar per uns i altres, de quin serà el nostre paper i actitud, quin esperem que sigui el seu dins l’estança amb els altres infants, quines expectatives, neguits i desitjos tenen…ha de formar part del primer pas d’aquest procés. I acompanyar, acompanyar molt infant i família. I escoltar, escoltar el que se sent i el que s’intueix. De vegades podrem donar resposta, de vegades no perquè hi ha coses que també escapen de les nostres mans i les nostres competències. En fin….tot un tema!

    1. Exacte, totalment d’acord. Si no anem de la mà família i escola, estem perduts. Si ens aferrem al «jo en sé més» (siguin mestres, siguin pares) no anirem junts enlloc amb el conseqüent greuge pels nens. Cal que anem de la mà, és bàsic i que ens posem SEMPRE al lloc dels nens. Des d’aquí, podem construir una escola més empàtica que respecti ritmes i processos i que els acompanyi com cal. Una abraçada i gràcies per la teva aportació, Eva.

  18. Se me encoge el alma al escuchar la descripción de ese llanto. Por suerte mi hija no lo ha experimentado. Hemos elegido una escuela libre y ha ha tenido un precioso periodo de adaptación de 6 meses, todo el tiempo que ella ha necesitado.
    Saludos

  19. Hola! Nosotros hemos pasado un tiempo de adaptación con llantos muy corto, pero ahora aun en adaptación no llora ni expresa sus emociones en el cole y luego los proyecta todo sobre mi! Lo estoy pasando mal porque no se muy bien que hacer!

  20. Hola,mi hijo tiene 5 años, este año es la primera vez que va al cole,el no ha estado ni en la guarderia ni nada, al principio fue todo bien,tengo que decir que en la casa siempre hemos hecho cosas,el ha ido al cole y sabia leer y escribir,pero lleva un tiempo que llora todos los dias a la hora de hacer fichas o colorear. Hoy por ejemplo el primer dia despues de vacaciones fue llorando ,no queria ir al cole. Si me puede dar algun consejo o algo. Muchas gracias y saludos desde El Ejido,Almeria.

  21. Mi niña entraría el año que viene pero estamos casi convencidos de que no la vamos a meter todavía. Intento buscar un cole que tenga adaptación escolar pero no encuentro en dónde vivo, así que mejor con mamá, estos testimonios me ayudan a estar más decidida. Pero, tengo una duda, si esperamos hasta los seis años la adaptación puede ser peor?

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre Protección de Datos

  • Responsable: MIRIAM TIRADO TORRAS
  • Objetivo: Publicar el comentario en relación a la noticia.
  • Legitimización: Consentimiento del interesado.
  • Dirección: No se prevén cesiones, excepto por obligación legal o requerimiento judicial.
  • Derechos: Acceso, rectificación, supresión, oposición, limitación, portabilidad, revocación del consentimiento. Si considera que el tratamiento de sus datos no se ajusta a la normativa, puede acudir a la Autoridad de Control (www.aepd.es).
  • Más información: https://www.miriamtirado.com/politica-de-privacidad/

 

Artículos relacionados