Tiempo

Lo que más echo de menos

27.3.2012

Lo que más echo de menos desde que soy madre es el tiempo. El tiempo para la pareja, el tiempo para mí, el tiempo para dedicar a mi familia y a mis amigos, el tiempo para reencontrarme, el tiempo para leer, el tiempo para hacer las cosas con calma, y el tiempo para perder. Desde que tuvimos a Laia parece que un montón de formas del tiempo se han esfumado y me pregunto si volverán algún día…

Ahora, el tiempo que tengo es tiempo para dedicarle, tiempo para ir a comprar, para hacer la comida y la cena, para exprimirme el cerebro y no hacer siempre el mismo menú, tiempo para hacer de «maruja», tiempo para jugar, tiempo para organizar logística familiar, tiempo para hacer aquellas cosas ineludibles, tiempo que saco de las noches para escribir y con un poco de suerte, tiempo que me regala ella con una siesta un poco larga y que yo aprovecho y exprimo como a una naranja.

No os engaño cuando digo que no recuerdo el último día que yo hice una siesta… No es que no pueda, .. supongo que tengo la sensación de que me falta tanto tiempo, que no quiero destinarlo a dormir media hora cuando también lo hace nuestra hija. Desde hace muchos meses tengo la sensación de que el tiempo se me escapa y no consigo nunca atraparlo y ponernos en la misma línea de salida para tener las mismas posibilidades de llegar a la meta. Siempre me va un, tres o cien pasos por delante y yo, por más que corro, no lo pillo.

Por eso cuando se acerca mi cumpleaños y alguien me pregunta «¿qué quieres que te regale, que necesitas?», hace un par de años que digo: «regálame tiempo. Tiempo para que yo pueda hacer lo que hace tanto que no hago, o tiempo para compartir haciendo algo». Y sé que no soy la única madre que tiene esa sensación de que el tiempo se te escapa entre los dedos, sin ningún tipo de posibilidad de atraparlo. Much@s no tienen tiempo para dedicar a los hijos por culpa de una conciliación laboral y familiar complicadísima, otros no tienen tiempo para dedicar a los padres, o los ahijados, o sobrinos, o amigos… Pero casi la mayoría, en lo que coincidimos es que no tenemos tiempo para parar y menos aún, tiempo que perder. Como hacía yo, cuando estaba embarazada y me podía pasar horas «perdiendo» el tiempo, contemplando las horas, feliz simplemente.

Ahora ya no tengo tiempo de hacer estas cosas e intento organizar el poco que tengo para no atropellarme a lo largo del día, para intentar llegar a todo, para poder hacer las llamadas que «de hoy no pasa», para poder hacer los trámites que «de hoy tampoco pasa», para poder hacer ese trabajo que tengo que presentar, para poder escribir aquel post que hace tantos días que tengo en la cabeza desde la primera letra a la última, para poder estar presente cuando juego con Laia, o cuando hacemos la cena, o cuando nos abrazamos y mimamos en la cama por la mañana dedicándonos tiempo la una a la otra…

Yo no sé si esto de ser madre, mujer, hija, nieta, trabajadora, amiga, bloguera, creativa, compañera, hermana, escritora, conciliadora, experta en logística… es posible, pero a mí hay días que se me hace muy difícil. Por eso en días como hoy, que tengo la sensación de no haber llegado a nada, diría aquello de «que paren el tiempo que yo… me bajo «.

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
Picture of Míriam Tirado

Míriam Tirado

Consultora de crianza consciente y periodista especializada en maternidad, paternidad y crianza. Me dedico a ayudar a madres y padres a conectar con sus hijos/as.

30 comentarios

  1. ja y te faltó el «tiempo de amante» ¡que luego se quejan de nuestros eternos dolores de cabeza! Me has dado una gran idea–de regalo pa mi próximo cumple pediré tiempo. Me pregunto por que jamás escuché a mi madre quejarse de que le hacía falta tiempo. ¿Eran otras épocas? ¿Somos más débiles? pero te entiendooooo

    1. Buf… No lo sé. Lo que sí sé es que a mi el tiempo siempre me queda corto y que hay días que resulta agotador!
      En fin… Quizás algún día lo pillaremos y no se escapará más 😉

      Besos

    1. Hola, Glòria!

      Sí, trobar-lo el trobo, a les nits… però el robo a les hores de son i l’endemà… a vegades me’n penedeixo 😉

      Una abraçada.

  2. No podría estar más de acuerdo. Tiempo!!! Imagina que con tres indiecitos cuando uno está entretenido 5 minutos con algo, los otros dos puede que no… Y cuando creo que lo están y me escapo en puntas de pie para ir al baño sin quejas ni reclamos, bueno, digamos que pocas veces logro esa situación. Igualmente, creo que somos como una especie de magas con el tiempo… hacemos muchísimas cosas en el día… piensalo así hoy, así te sientes mejor (y es verdad, claro). Un abrazo!

  3. Quánta raó tens. Aquesta sensació jo crec que va lligada al fet de ser mare. Però et diré que a poc a poquet, a mida que es van fent una mica més grans, et van retornant uns petits racons del dia i sense adonar-te’n vas recuperant el teu temps. Es un procés lent però tot arriba. Una abraçada

    1. Hola, Sandra.

      N’estic convençuda això de què va lligat al fet de ser mare. I que bé que em diguis que poc a poc n’aniré trobant, de temps… Jo també ho crec però mira, hi ha dies que dius «buf, aquest ritme és molt bèstia!» 😉

      Petons.

  4. A mi també em passa… Trobo a faltar tenir temps, temps per perdre o simplement per dedicar-me a mi i als meus… Ànims, estic segura que hi haurà altres etapes de la vida on recuperarem aquest temps, perquè el temps vola i aviat recordarem l’época en que no teniem temps amb certa melangia…

    1. I tant!

      Segur que quan comenci a tenir més temps… aniré pel segon!!! 🙂
      Tot passa, i aquesta manca de temps, també, tot i que crec que allò de tenir-ne taaaaaant com abans, ha desaparegut per sempre.

      Petons.

  5. Precisament em rondava aquesta idea pel cap aquesta nit!! Crec que la manca de temps ve lligada a la paternitat, i dic paternitat perquè el pare de la criatura tampoc en té gaire de temps i això que en temes de conciliació familiar i laboral ho té molt bé i no ens queixem en res. Sovint ens preguntem si és que no sabem organitzar-nos el temps per estar pel nen i la logística de la casa…

    I després penses en la gent sense criatures que et diuen: «no tinc temps per res!!», i tu dius: «però segueixes tal sèrie a la TV, o tal altra, o pots gaudir de la parella quan vols, o permetre’t dedicar-te 2 hores al dia per arreglar-te abans de sortir al carrer, o llegir els diaris, o parlar amb una amiga sense estar pendent de mil coses a la vegada…

    També et dono gràcies per trobar temps per escriure, Miriam! Dedicar 5 minuts a llegir els teus posts, és una cosa que val la pena!

    1. Hola, Cristina.

      Gràcies a tu per trobar 5 minuts del teu no-temps per a llegir-me! 😉
      Sí, la logística familiar a vegades és moooolt complicada i nosaltres també hi ha molts dies que diem una frase emblemàtica a casa que és: «hem d’organitzar-nos millor». Però sempre ens falta temps, no sé com ens ho fem 😉

      Petons.

  6. A mí també em passa, però crec que és una situació temporal, que depenent de la criatura, durarà més o menys. Al cap i a la fi, és una situació, que la gran majoria hem escollit. Així que, tot i que costa trobar el temps per anar a la peluqueria a tapar les canes de fa 3 mesos, a fer-te el massatge que tant et convé… em sento feliç d’estar vivint tot això.
    Esperem que més endavant, tinguem aquest temps que ens hem guanyat!

    1. O i tant!!!

      Benvinguda la manca de temps si és per tenir els fills increïbles que tenim cadascú!!! No ho canviaria per res del món, ni per quilos i quilos de temps per perdre o per avorrir-me, o per anar a ballar i a prendre el sol!!!

      Una abraçada

  7. Con Clàudia esa sensación fue abrumadora por lo que te comenté de que la crié sola y llega un momento que recuperas un poquitín de tiempo propio (en mi caso aprovechaba porque dos días a la semana enlazaba cole+clases de natación y así tenía 2h a la semana para mi) Ahora con Leo tengo otra vez la sensación de que robo minutos siempre que puedo, pero como sé qué antes o después volveré a tener algo de tiempo trato de disfrutarlo porque sé que cuando vuelva a tener esos ratitos para mi, mi chiquitín habrá crecido y pagaré por tenerlo otra vez como ahora!

    mua, súper madre-mujer-hija-nieta-trabajadora-amiga-bloguera-creativa- compañera-hermana-escritora-conciliadora-experta en logística

    1. Hola, guapa!

      No, no, yo quitaría lo de «súper»… te juro que en esto hago lo que puedo y a veces me parece que no es suficiente, pero aquí también hay un poco de autoexigencia, aquella que tenemos muuuuuuuchas mamás… En fin, que tienes toda la razón. A robar minutitos y a aprovechar el tiempo que tenemos, aunque nos parezca poco.

      Besos.

  8. Queremos abarcar mucho, y en muy «poco tiempo». Ya llegará el momento para tener ese espacio de «tiempo muerto» no te preocupes, igual ya lo tienes, cada vez que te paras a escribir, lo tienes.. es que a veces nos negamos lo que ya tenemos.. no sé, tal vez solo desvarío.. A veces pienso que «me faltan horas», que me «faltan días».. y luego pienso.. no será que «me sobran cosas que hacer». Buen post, como siempre.

    1. Catalina…

      Cuánto me gusta leerte! Totalmente de acuerdo. Queremos abarcar demasiado, muchas veces… y no, no desvarías! Tienes razón. Miraré atentamente si es que hago «demasiadas» cosas… 😉

      Besos.

  9. Costa tornar a tenir temps, tot i que a mida que es fan grans tornes a recuperar-ne una mica.
    Ara, tot i que és esgotador i a vegades estressant, què bonic és no tenir temps!!!!!!!

    1. I tant, Anna!

      Com ja he dit, no ho canviaria per res del món. Mil vegades abans no tenir temps, que tenir-ne massa i no tenir aquests fills preciosos corrent per casa!

      Una abraçada

  10. Jo tinc molts dies d’aquests de dir «avui no puc seguir el ritme!» A vegades és saturador… però ara ja no sabríem viure sense ells, oi? 🙂 ànims!

  11. ¡Cómo te entiendo!

    Sin embargo, me pasa una cosa curiosa: a veces mi marido se va con el nene al parque para con el objetivo de que yo pueda tener algo más de tiempo para dedicar al blog, a la lectura o simplemente para depilarme (qué cosas, ¿verdad? Algo que antes hacíamos en cualquier momento y ahora hay que coger día y hora, jajaja). El caso es que cuando se marcha y la casa se queda vacía siento que no aprovecho ese tiempo lo suficiente. Es como si no me cundiera, como si me sintiera como un pollo sin cabeza yendo de aquí para allá sin terminar de concretar nada. Me siento incluso vacía y pienso en lo caótica que debía ser mi vida en ese sentido antes de ser madre. Ahora, quizá precisamente por la falta de tiempo, siento que hago todo de manera mucho más mecánica, más estructurada y con unos horarios. Quizá es algo contradictorio, lo sé, pero no deja de sorprenderme lo caótico que puede ser la administración de mi tiempo cuando no estoy ejerciendo el papel de madre

    1. Hola Silvia.

      Me ha gustado mucho tu reflexión. ¿Sabes que reconozco absolutamente la sensación que cuentas de cuando estás sola en casa? Querer hacer muchas cosas y hacer poco y menos porque quieres aprovechar y te entra como un estrés tonto que no sabes cómo manejar… 🙂 Supongo que es por la falta de costumbre!

      En fin, gracias por compartir. Besos.

  12. Crec que temps és el que pares i mares necessitem. Tens molta raó amb tot el que has escrit i m’hi sento molt identificada. Però segur que si el dia tingués 30h, també voldríem més. Així que hem d’acceptar el que estem vivint i quan tens un fill petit el temps per a tu (entre d’altres) desapareix perquè el dediques a altres coses relacionades amb el teu fill/a. Però, no t’has trobat amb mares que tenen temps de fer-ho tot? i van super maquillades, a la moda, amb el cabell de peluqueria cada dia? i van al gimnàs, fan pachword i mil coses més.. jo em pregunto com s´ho fan i a vegades em penso que hi ha alguna cosa que no dec fer bé… jo tot el temps que puc li dedico al meu fill tot i que reconec que a vegades m’hauria de cuidar jo una mica més 🙂

    una abraçada Miriam i fins demà!

    1. Hola, Raquel.

      Com he rigut amb aquestes mares que expliques que van estupendes i que tenen temps de tot. Sí, també n’hi ha i sí que és cert que després penses: «òstres, potser és que m’organitzo poc i malament…» i alhora penses: «Patchwork?! Com dimonis treu el temps!!!» 🙂

      Una abraçada.

  13. Ayyyy qué bien lo sabes! Tenía un post en la cabeza que se llama «Esos días que no llegas». Y es que yo al menos nunca llego a todo pero hay días que me duelen mas que otros. Ya lo decías, somos unas heroínas, ánimo que mañana con mas o menos tiempo seguro que si mas contenta. Confío en que en algún momento recuperaremos tiempo para perder.
    Un beso

    1. Hola, guapa.

      Pues exacto: casi nunca llego a todo pero algunos días me irrita o me exaspera y otros me da absolutamente igual. Supongo que todo depende de los ánimos, de como estés aquel día, de en qué momento del ciclo te pille uno de esos días «en que no llegas»…
      Hay quien dice que el tiempo es una ilusión… ¡quién sabe! 😉

      Besos.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre Protección de Datos

  • Responsable: MIRIAM TIRADO TORRAS
  • Objetivo: Publicar el comentario en relación a la noticia.
  • Legitimización: Consentimiento del interesado.
  • Dirección: No se prevén cesiones, excepto por obligación legal o requerimiento judicial.
  • Derechos: Acceso, rectificación, supresión, oposición, limitación, portabilidad, revocación del consentimiento. Si considera que el tratamiento de sus datos no se ajusta a la normativa, puede acudir a la Autoridad de Control (www.aepd.es).
  • Más información: https://www.miriamtirado.com/politica-de-privacidad/