cuando los hijos irritan

Hablando sin tapujos: cuando, a veces, los hijos nos irritan o molestan

A nadie le gusta reconocer que a veces su hijo le molesta hasta un punto que no molesta nadie más. Pero es bueno que, en temas de crianza, podamos hablar también sin tapujos. A veces hay padres y madres que admiten que sus hijos les irritan, les remueven y les molestan.

Sí, no siempre por suerte, pero a momentos o a temporadas, aseguran sentir ese tipo de rechazo por su hijo.

Quizás estás con tu bebé en tu regazo y esto te parece imposible: ¿Cómo puede molestar o irritar un hijo? Pues sí, a veces pasa.

Porque quizás ha empezado a hacer algo que nos remueve muchísimo y no somos ni conscientes de ello: chillar, pegar, o decir palabrotas, por ejemplo. Quizás porque tenemos un bebé y nuestro hijo de 4 años nos “obliga” a ir hacia afuera y esto nos molesta mucho; su ruido, su energía, su necesidad de nosotras… A veces porque simplemente, estamos tan saturadas/os y agotadas/os que cualquier demanda de nuestro hijo o cualquier cosa que haga nos resulta molesta.

Si no te ha pasado nunca, fantástico, me alegro mucho. Que dure. Si te ha pasado, tranquila/o, no eres mala persona por haber sentido esto. Estoy segura que esto pasa mucho más a menudo de lo que se reconoce. Porque a nadie le gusta reconocer que en este momento, nuestro hijo nos saca de quicio. O que nuestro hijo, desde que se comporta de x manera, nos irrita de una forma como nunca antes habíamos sentido.

POR QUÉ SENTIMOS ESO A VECES

Ya lo he dicho, puede ser por mil motivos. Y es importante que en cada caso analicemos qué es lo que puede hacer que tal comportamiento u otro nos irrite tanto. Porque sólo así, sabiendo el por qué nos saca de nuestras casillas, podremos ponerle remedio.

Habitualmente el tema empieza con nosotras/os. Vamos, que no es tanto lo que hace o no hace si no cómo lo vivimos. Si chilla porque le cuesta regular su volumen, su energía y su emoción cuando, por ejemplo, se enfada o está muy contento, puedo irritarme muchísimo y enfadarme, o puedo intentar entender por qué lo hace y ayudarle a gestionar esas emociones.

EL INCONSCIENTE ATACA

A veces no tenemos ni puñetera idea de por qué nos irritan, pero nos irritan de una forma tremenda. Es como si supieran qué tecla tocar para sacarnos de nuestras casillas. Sí, es mi responsabilidad si salgo de mis casillas o no, o sea que no se trata de culpar a los hijos.

Pero es cierto que los hijos tienen esa habilidad para removernos de una forma totalmente inconsciente. ¿Por qué? Por el espejo.

Nuestros hijos nos hacen de espejo. Es como si ellos fueran el espejo de todo lo que nosotros hemos vivido. De esta forma, si yo tuve mi etapa de rabietas muy mal gestionada y lo viví fatal, y mis padres no sabían cómo ayudarme, es más que probable que, de forma inconsciente, cuando mi hijo estalla en rabieta se me despierte a mi también una rabia tremenda. Y entonces decimos eso de “es que no lo soporto”, “Es que no puedo con él”, y ese tipo de frases.

Tenemos que hacer consciente lo inconsciente. Tenemos que descubrir por qué tal cosa u otra nos irrita de forma tan desmesurada. Sólo así podremos ayudarnos y ayudar a nuestro hijo porque estoy segura que nota que nos saca de quicio y no le gusta.

Es importante también que no confundamos su conducta con él. ¿Nos irrita él o lo que hace? ¿Nos cae mal o lo que hace en ESE preciso momento no me gusta? La confusión está en identificar a nuestros hijos con sus conductas. Ellos no son sus conductas, son mucho más.

LA CULPA

Esa inseparable cuando se sienten cosas de ese tipo. Lo siguiente que viene después de admitir que nuestros hijos nos molestan a ratos o que no los soportamos a otros es una culpa tremenda y la sensación de ser muy malos padres y en absoluto merecedores de nuestros hijos.

Todo esto provoca un dolor enorme…

La culpa es un gran obstáculo. No sirve de nada y sólo mina. Apártala. Deja la culpa y abraza la responsabilidad. Responsabilidad para averiguar qué está pasando y poder resolverlo.

EL CÍRCULO VICIOSO

Falta que tu hijo toque un día esa tecla que tanto te irrita para que tu irritación despierte en él (por el rechazo que nota en ti), más ganas de irritarte… con lo cual, entramos en un círculo vicioso que nos aleja del amor y nos lleva a caminos bastante duros de recorrer.

Distanciarnos de los hijos nunca es bueno, al contrario. Y cuando entramos en esa espiral de que no los soportamos (aunque sea a ratos) y se lo mostramos, ellos se sienten mal, con lo cual tienen más malestar dentro que van a tener que sacar de alguna forma y es muy probable que sea haciendo eso que nos molesta tanto.

Hay que romper ese círculo vicioso y es responsabilidad nuestra, de los adultos, hacerlos. No podemos esperar ni pedir a nuestros hijos, que son pequeños y les faltan recursos y herramientas, que resuelvan esta situación en que chocamos tanto.

SÓLO ME IRRITA EL MAYOR

Un clásico también. Son niños distintos y tenemos relaciones distintas, caracteres distintos, etc. Puede haber mil motivos por los cuales nos cueste más una relación con un hijo que con otro: porque quizás se parece más a nosotros, porque es menos cariñoso y creemos que nos quiere menos, por cuestión simplemente de feeling o por lo que sea. Esto es normal y no quiere decir que le amemos menos ni que lo estemos haciendo mal.

POR SUERTE, TODO PASA

Sí, y esto en lo que estáis ahora y que parece que os haya distanciado, pasará. Sentir lo que te contado hoy no es nada agradable, al contrario, es horrible. Llora si lo necesitas, pero te animo, sobre todo, a ponerte manos a la obra y a intentar resolver qué está pasando. Qué imágenes trae el espejo y qué podemos aprender de todo ello. Será bueno para tu hijo y también para ti.

Esta fase en la que estáis ahora pasará. No durará para siempre. Cambiaréis (todos cambiamos constantemente), maduraréis, aprenderéis… O sea que intenta poner un poco de perspectiva para que la negatividad que nos asalta cuando pasamos por un mal momento con nuestro hijo, no se apropie de ti. No dejes que esto suceda.

Conéctate al amor. Respira lo que sientes por tu hijo lenta y profundamente… y deja que se lleve la irritación, o el cansancio, o la desesperación de sentirte en una etapa confusa.

No eres un bicho raro. No eres mala persona. No eres mala madre/mal padre. Lo que te sucede es normal y pasará.

¿Has sentido esto que cuento hoy alguna vez? ¿Cómo lo has gestionado?

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
Picture of Míriam Tirado

Míriam Tirado

Consultora de crianza consciente y periodista especializada en maternidad, paternidad y crianza. Me dedico a ayudar a madres y padres a conectar con sus hijos/as.

53 comentarios

      1. Me sucede justo en este instante,, creo q he caido en la espiral del rechazo.. Es muy doloroso.. Me anima saber que no siempre será así! Que Dios me de paciencia y sabiduría para esta tarea maternal!

    1. Estoy pasando por lo mismo e caído en el espiral en el rechazo por mi hija , siempre digo cosas como no molestes déjame tranquila un rato, o no me dejas hacer nada ☹️

  1. Yo siento eso a veces (bastante a menudo x desgracia…) con el hijo de mi pareja y hermano de mi hija. Me saca de mis casillas y me cuesta no sentirme asi 🙁

        1. Es probable que se mezclen por aquí celos… siempre queremos proteger al pequeño del mayor, que vemos con más herramientas y recursos, cosa que a su vez hace que el mayor sienta más celos y esté con más malestar… y nos irrite más. Espero que poco a poco vayáis pudiéndolo gestionar. Un abrazo.

      1. Hola, me pasa mucho ahora en cuarentena, siento que no lo soporto, que todo lo que hace lo hace para sacarme de casillas, pero lo amo con mi alma, lo gritó mucho y peleamos todos los días y en la noche me arrepiento, digo: mañana seré una mejor mamá y vuelve y pasa lo mismo, el tiene 4 años y vivimos solos.

        1. Pues has dicho exactamente todo lo que yo siento asi mismo me pasa a mi cuando esta dormida mi hija la veo y digo chuso ella no tiene culpa no se lo merece mañana intentare ser mejor y que va es lo mismo es frustante no saber porque pero en buen panameño me KBREA

    1. Estoy en esa estapa y es muy difícil , vivo cuestionándome después de enfadarme e inevitablemente viene la culpa y las ganas de hacerlo mejor la próxima vez , pero cuesta mucho reflexionar en el enojo

  2. Hace un año que vivimos en este circulo vicioso, ahora que acava de cumplir los 3 parece que vamos mejorando, que hemos aprendido todos, que podemos razonar un poquito, pero lo hemos llevado bastante mal sobretodo yo que enseguida me irrito. Pero he aprendido mucho de cada situacion y creo que ya lo llevo mejor gracias a tus consejos. Eres fantastica!! Muchas gracias!!

  3. Uy para mí es el pan de cada día! Y porque me pasa? Pues tengo dos niños pequeños, trabajo desde casa, mi marido está todo el día fuera, mi mayor es muy demandante y chillón PERO básicamente porque yo no sé gestionar bien el estrés. Como es difícil de aprender a gestionarlo, al menos para mí, intento que mi hijo de 5 años entienda la situación (le digo claramente que lo que está haciendo me pone nerviosa y que pare), intento romper la espiral de mal rollo cantando canciones (si, la música ayuda mucho) y le digo constantemente que aunque me enfade a momentos le quiero igualmente y le doy muchos besos y abrazos.
    Está bien? No. Él nota que me saca a menudo de quicio? si. Sé que le hace daño? Si. Me siento mal? Si
    Sé que todas estas respuestas cambiarían si yo aprendiera a gestionar las situaciones de estrés pero no lo consigo, por mi carácter, mi situación actual, etc
    Así que intento sobrellevar el día a día como puedo e intento que mi hijo al menos se sienta querido
    Por ahora no sé hacerlo mejor

    1. Hola, ¿qué difícil es trabajar desde casa y tener niños en ella, verdad? Te entiendo perfectamente! El trabajo que tiene que salir adelante, ellos que notan que no les haces caso y te reclaman más todavía, los nervios, que aumentan… y estrés. Lo primero es darse cuenta y tú te das cuenta de ello. El estar sola todo el día no ayuda, por supuesto. Ojalá poco a poco podáis hacer algunos cambios para que os ayuden a gestionar mejor las situaciones que se dan en casa. Sí, lo hacemos tan bien como podemos y sabemos a cada momento. Te abrazo fuerte, ánimo.

  4. Massa sovint… tot i que ho estic treballant molt necessito aprofindir-ho més, ser més pacient i entendre’l més. Ja que moltes vegades salta sense que passi res, o almenys sense que jo hagi vist que passa res. Per exemple, esta jugant tan tranquilament, i de cop es posa a cridar, tirar les joguines o pagar-me… són aquells moments en els que jo necessito molt autocontrol, sobretot si aquesta rebequeria dura molta estona… però com he dit, cada vegada ho porto millor, i em sento molt orgullosa. Cal seguir navegant pels interiors d’una mateixa!!

    1. Hola Lídia,
      Quan explota així li poden haver passat mil coses: que la joguina no fa el que ell ha imaginat al seu cap, que no va cap a on vol, o de sobte nota que té gana, o son, o li fa mal alguna cosa que no sap què és… Poden passar-li mil coses que el porten a fer el que fa: explotar. És la seva manera, ara mateix, d’expressar el que li passa. A mesura que creixi ja anirà tenint-ne d’altres i explotarà menys, però quan són petits, és el que saben i poden fer. M’alegro de què cada vegada ho portis millor… és una feinada, però val molt la pena anar posant consciència i anar acompanyant-los cada cop millor. Una abraçada!

  5. I tant que em passa, ara estem en plena fase! I ma’gradaria dir que sempre mantinc la calma i la serenor, però mentiria. Crec que la criança del meu fill és tot un repte (totes ho són, però hi ha caràcters més pacífics que altres) i tracto de recarregar piles com i quan puc, però de vegades és del tot impossible. En fi, mooooolta paciència i esperar a una altre fase més benèvola.
    Petons!

    1. Sí… procurar no matxacar-nos, no fuetejar-nos amb la culpa, i buscar la manera de trobar aquests espais, i aquesta consciència perquè ens permeti que aquests moments «crítics» cada vegada siguin menys. Una abraçada!

  6. Bueno…una vez sentí: «ostras, puede ser que le hable a Zoe como le hablo a mi niña interior?» Creo que sí! Espejo total! Mi falta de paciencia a veces, esos sentimientos de rechazo o de hastío… Así que Zoe se me revela como una maestra que me enseña a quererme más y mejor…Besos, Mariam, y todas 🙂

  7. Definitivamente es como dices: no nos molesta ellos sino lo que hacen (o no hacen) Mi hija tiene 2 años y medio y esta en la estapa de «prueba a mama», le digo (por ejemplo) hija cuidado no toques el cable y ella sigue haciendolo hasta probar donde llego, o le pido que haga algo y no lo hace y eso me irrita. Tambien entra el control de esfinteres, desde los 2 años no quiso mas pañal, ya el pipi lo controla bien pero el popo no, aun se hace en la panty a pesar de que toooodos los días le digo: hija el pupú se hace en la poceta! esto antes y despues de que se hace encima… Tengo 6 meses de mi vida como una radio loca repitiendo y repitiendo y eso me frustra ya que lo tomo como un fracaso, ya me he mentalizado que no es asi, no debo tomarlo personal y que simplemete debo esperar a que ella esté totalmente lista. Aaaah pero como frustra!
    Besos Miriam!

    1. soy Mama sola de un niño que le quedan sias para los 3 años no usa pañal de dia el pipi no lo pide hay que llevarlo a cada rato y hace aunque se le escapa bastante si se me pasa llevarlo procuro tener mucha paciencia con eso pero la caca se espera hasta la noche que le ponga el pañal, llevo unos dias mas irritada x que cada vez mas prueba mii paciencia y aveces la pierdo como hoy que le he pedido mil veces recogiera y no lo ha hecho luego ha inundado el baño y le he gritado lo cual me hace sentir fatal estoy un poco desorientada ya que no quiero decir frases hechas que me han dicho ami y termino repitiendo patrones quiero educarlo con respeto y me sirve mucho tu video para darme pautas y no sentirme sola gracis

      1. Me alegro Carolina. El control de esfínteres es un proceso madurativo… no puede hacer lo que no está preparado para hacer. Lo de la retención de heces es muy típico en esta fase, no te lo tomes como que te toma el pelo o como nada personal. La caca es suya y le cuesta hacerla por muchos motivos que ahora no entraré. El sólo hecho de que te des cuenta de que no quieres tratarlo mal ya es un muy buen paso. Sigue así. Un abrazo.

  8. ¿Me podrías recomendar algún libro sobre este tema? Sufrí maltrato de pequeña y no se si es debido a eso pero no se canalizar bien el estres y acabo muy a menudo gritandole a mi hija mayor (4 años). Sólo me pasa con ella, tengo un niño de un año y nunca me ha puesto nerviosa (también es un carácter muy distinto) pero mi relación con Sofía ha sido tensa desde que nació.. y me recuerda mucho a mi de pequeña y no se si es eso lo que me pone tan nerviosa. Le intento hacer entender que no esta bien, me disculpo… pero lo que quiero lograr es dejar de gritarle y machacarla por cada cosa que hace. Me gustaría vaciar un poco mi mochila y grabarme a fuego que es una niña, y que es normal que haga todo lo que hace.

    1. Lo que yo te recomendaría es que iniciaras, si no lo has hecho ya, un trabajo de terapia personal. Para poder ir al fondo de todo lo que sucedió y sanar las heridas. Sobre los libros: «Crianza. Violencias invisibles», de Laura Gutman, y «Aprender a educar sin gritos, amenazas ni castigos», de Naomi Aldort.
      Un abrazo y suerte.

  9. Me siento muy mal, tengo tres hijos uno de 8 una de 4 y uno de 2.. Estoy en esa situación mas de la cuenta. Me cuesta mucho mantener la calma.. Yo durante la mañana me dedico a la casa, hago todo sola y con los dos mas pequeños mientras el mas grande esta en el colegio y a la tarde trabajo.. Me siento terriblemente angustiada por no poder controlar lo que me pasa.

  10. soy madre soltera, tengo dos hijos uno de 8 años y otra de 4. Pero la de 4 es terribleee, inquieta, respondona, desobediente. necia. y la irritacion es constante a cada rato la regaño, grito y hasta le pego. De verdad necesito consejos para porder lidiar con mi estress constante. Tambien trabajo, por las noches y por las mañanas es terrible, esta niña molesta a su hermano, no hace caso de ninguna manera. No se que hacer…. por favor ayudame estoy desesperada

    1. Nela, me pasa lo mismo, soy madre soltera de mellizos de casi 7 años y se pelean todo el dia, la niña grita constantemente, se pegan, me contesta mal, me vacila, me desafia. Llora, contesta mal, pega a su hermano y este le devuelve los golpes, patadas o mordedudas. Ya no se que hacer, no tengo apoyo familiar de ningun tipo, mi cerebro no da más, la ansiedad se me come. No tengo ganas de estar con ellos. No tengo trabajo, el confinamiento ha sido más que duro. Intento darles satisfacciones para que sean felices: piscina, leer cuentos, alguna chuche pero nunca estan satisfechos, cada vez piden más y más. No se si llevar a la niña a un profesional y yo también. No vivo.

  11. A mí me pasa con frecuencia, desde que nació no sé que es dormir o desconectar, ando con el trabajo, casa y él, encima me siento enferma, me duele todo y me estoy automedicando, no logro sentirme bien. No consigo quitarle el pecho, llevo arrastrando mucho agotamiento desde que nació. Mi marido no entiende porqué le habló mal a mi hijo, yo no quiero hacerlo, si se fuera con el un día entero que yo pudiese dormir, sólo dormir, quizás empezaría a recuperarme.

  12. Hola, a nosotros nos pasa con mi hija mayor. Tiene 10años y es una niña «difícil», quiere llevar siempre la razón y sobre todo tiene muy claro lo que quiere. Mi marido lo lleva fatal, dice que no la soporta y que nunca tendrá relación con ella. Que podemos hacer?!

  13. Hola
    Me suele pasar esto dedico tiempo a mi hijo, es el único tiene 7 años soy madre soltera, tuve mi hijo a los 28 años creí que estaba lista pero siento que todas mis metas y objetivos se han hecho a un lado por él, a veces le envío a su cuarto lejos de mi porque no quiero verle… Trabajo en casa con niños de la edad de mi hijo y el hace parte de mis actividades pero es difícil porque fomenta el desorden, no hace caso cuando estamos con ellos y debo enviarlo a su cuarto luego regreso fastidiada sin quererle ver, lo mismo pasa cuando le dedico tiempo siento que ha Sido suficiente pero el siempre quiere más de mi.

  14. Te estoy leyendo porque ésta noche me siento fatal. Llevamos seis meses de encierro por la pandemia, con altos y bajos pero el general era más bueno que malo en cuanto a nuestro vínculo con mi hija. Yo tenía bastante identificado que habían días que ciertas emociones mías como la frustración por esta vida en pausa justo cuando íbamos a arrancar las actividades en este año y con tantas expectativas en nuestros proyectos, el cansancio de estar 24×7 en un espacio súper peque porq este año también pensábamos mudarnos pero bueno, la cuestión es que sentía que venía teniendo más o menos herramientas, pedía mi tiempo fuera a mi pareja si veía que estaba por desbordar etc pero ayer antes de la cena recibí un llamado y no pude hablar tranquila porque mi hija de tres años se puso muy demandante. Ahora entiendo que quería mi atención, en ese momento sentí la rabia de que no me permitiera tener una llamada de cinco minutos tranquila por más que se lo había pedido amablemente. Sentí que me estaba faltando el respeto y de manera automatica luego de que en su desborde por llamar mi atención me pegara (sin querer) en la pierna y me revoleara el teléfono al piso (eso sí adrede) me salió automáticamente darle un chirlo en la cola y me siento la peor madre del mundo. Tengo una culpa que me abruma, desde que nació leí muchísimo sobre crianza respetuosa y siempre me repetí como un mantra «la adulta soy yo» en toda situación dónde notaba que me estaba desbordando, creo con convicción que la violencia no se justifica nunca pero ayer cometí un acto totalmente irracional. Le pedí perdón lo más rápido posible, le dije que estaba muy mal lo que había hecho, que la regulación de mis emociones es mi responsabilidad, que yo soy la adulta y nada de lo que ella haga justifica que nadie le pegue nunca, que yo actué muy mal y le prometí que iba a trabajar en mí para que no se repitiera nunca más una reacción similar de mi parte. Ella me respondió dándome besos, abrazos y queriéndome hacer reír. Y yo me largué a llorar y la abrace fuerte.

    Pero ahora me siento con tanto miedo de mí misma, me desconocí a mí misma reaccionando así y estoy queriendo encontrar todas las herramientas para poder trabajar en mi lo que se necesario trabajar y volver a mi eje.
    Te escribo y no puedo parar de llorar.

  15. Buenas noches, estoy pasando por lo mismo, tengo un niño de 4 años, estamos bien un rato y de repente se forma el problema, no quiero verlo, que no pase detrás de mí, si me hace algo quiero pegarle.

  16. Pues yo estoy igual no tengo vida social mi esposo es muy rutinario mis hijos pues todo Devo aserles una tiene 4 y el otro 8 con.defiscis d atención sus tareas se m asen super pesadas m desespero

  17. Tengo una niña de 9 años con pubertad precoz, creo que entre en este espiral de rechazo, hay días que no soporto sus actitudes, y termino diciendo cosas feas, luego me doy cuenta. Me molesta todo, sus actitudes, lo que dice, si está todo el tiempo encima de mi, en fin, me siento culpable.

  18. Waooo a la verdad que todo lo que duces es lo que siento hasta me hicistes llorar. Pence que yo era la unica que me sentia asi y que era mala madre. Pero ya se que no soy mala madres y que esos sentimientos van a pasar con su crecimiento y con mi esfuerzo de encontrar que es lo que me prende la chispa.

  19. No me siento orgullosa de esto, pero si tranquila de leerte y leer las experiencias de otras mamitas, la frase «déjame tranquila» se esta haciendo constante en mi, no se que hacer para cambiar esto, mi pequeño me ama y quiere estar cerca todo el tiempo mientras estoy en casa, y yo solo termino rechazándolo por su excesivo acercamiento. Me siento fatal y no son cosas que se puedan hablar abiertamente con quienes te rodean :(…Gracias por este espacio, es calma para el alma.

  20. Siento que tengo un problema . Hay momentos en los que mi hija me irrita de tal manera que cualquier cosita que haga . para evitar regañarla solo lloro con mucha rabia . Luego que me calmo me doy cuenta que lo q hizo no es motivo para molestarme de tal manera … Siento que estoy exagerando mucho y me preocupa no estar haciendolo bien .

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre Protección de Datos

  • Responsable: MIRIAM TIRADO TORRAS
  • Objetivo: Publicar el comentario en relación a la noticia.
  • Legitimización: Consentimiento del interesado.
  • Dirección: No se prevén cesiones, excepto por obligación legal o requerimiento judicial.
  • Derechos: Acceso, rectificación, supresión, oposición, limitación, portabilidad, revocación del consentimiento. Si considera que el tratamiento de sus datos no se ajusta a la normativa, puede acudir a la Autoridad de Control (www.aepd.es).
  • Más información: https://www.miriamtirado.com/politica-de-privacidad/

 

Artículos relacionados