Complicidad

No sé si a ti te pasa

20.1.2015

No sé si a ti te pasa, pero ahora que soy madre de dos y que vuelvo a estar en plena vorágine criando, no echo de menos ni ir a cenar con las amigas, ni ir a bailar, ni viajar (bueno, esto un poco), ni… sólo echo de menos a mi marido, mi compañero, mi amante… Porque en esta vorágine, a ratos es difícil incluso tener un momento para mirarnos a los ojos, para re-encontrarme en él, para re-encontrarse en mi. Porque cuando uno acuesta a una niña, el otro acuesta a la otra, porque cuando uno baña a las niñas, el otro hace cenas, porque cuando uno lleva al cole, la otra  da el pecho… y así un día y otro.

No sé si a ti te pasa, pero nosotros nos tenemos que dedicar caricias fugaces mientras nos cruzamos: uno a cambiar pañales y el otro ayudando a recoger un puzzle. Nosotros nos miramos de reojo e imaginamos que esa noche se duermen a la vez y que no se despertarán hasta al cabo de un rato… En medio de conversaciones en la mesa nos decimos aquello de «recuérdame que después te cuente una cosa», porque con la vorágine de criar a dos las cosas se van fácilmente de la cabeza, y nos damos estas alertas para que uno u otro, recuerde que había quedado algo que contar.

Y no sé si a ti te pasa, pero se hace tarde y una no quiere ir a dormir, la otra ha hecho un sueñecito un poco tarde y entre pitos y flautas la casa entra en calma cuando las gallinas hace horas que duermen y cuando finalmente esto ocurre, ni uno ni otro recordamos qué era lo que teníamos que contarnos. O cuando lo recordamos ya estamos entrando en sueño casi profundo y te dices a ti misma, «mañana, de mañana no pasa que le explico eso!”

No sé si a ti te pasa, pero resulta que es invierno, y donde vivimos nosotros hace un frío que pela (¡y hay mucha niebla!), y pasa aquello de que ahora una se ha resfriado, ahora soy yo que tengo la pasa de la barriga, ahora es él que tiene dolor de garganta, ahora es la otra que ha pillado la varicela. Y con tanto revuelo, vas sumando noches de mal dormir, o dormir poco o nada. Noches de aquellas que lo tocas, no para hacer el amor precisamente, sino para preguntarle “¿dónde demonios pusimos el jarabe ayer, que no lo encuentro?». Y eso la noche que te tocas! Porque en otras, porque una niña no despierte a la otra con su enfermedad, nos dividimos, y cada uno duerme en una habitación con una hija, así al menos alguien puede tener la esperanza de hacer un sueñecito largo. Y entonces sí que ya no hay ni la posibilidad de darte una caricia intencionada!

Cuando todo esto sucede, cuando vas sumando días de despropósitos, me encuentro echando de menos. Añorando la calma de una tarde tranquila sin mocos, ni tos, ni niñas que no quieren dormir, ni cansancios que acaban con los padres.

Me encuentro echando de menos nuestro espacio, nuestro tiempo. Aquel que es sólo nuestro, donde no entra ni una hija ni la otra. Allí donde sólo somos él y yo, o yo y él. Me encuentro añorando el tacto, el calor, el abrazo infinito y profundo, el que todo lo repara, el que devuelve la energía, las ganas, la fuerza…

No sé si a ti te pasa, pero a veces me encuentro diciendo «tampoco pedimos tanto!»: Una tarde tranquila, una siesta a 4, una película sin interrupciones, una conversación que no sea entrecortada. Y lo intentamos y no desfallecemos, y miramos el calendario, y vemos que para primavera todavía falta o sea que habrá que llenarse de paciencia y entrega para llegar a todo mientras seguimos buscando ese momento (aunque sea ínfimo), donde podernos arrimar un poquito.

No sé si a ti te pasa, pero yo añoro mi marido, mi compañero, mi amante… y a ratos me siento como una enamorada adolescente, que tiene mariposas en el estómago cuando intuye que, hoy sí, las niñas se duerme a la vez. Y entonces nos miramos, con aquellos ojos de “¡de hoy no pasa!» Y se nos escapa la risa mientras nos aseguramos de que los walkies están enchufados, y nos fundimos en un abrazo fuerte y un beso de película (¡al fin!) sin darnos cuenta de que los dos tenemos los dedos cruzados!

No sé si a ti te pasa pero a mí sí, y tanto si me pasa! 😉

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
Míriam Tirado

Míriam Tirado

Consultora de crianza consciente y periodista especializada en maternidad, paternidad y crianza. Me dedico a ayudar a madres y padres a conectar con sus hijos/as.

12 comentarios

  1. Que bonic això que expliques…la veritat és que en algunes coses em dones enveja pq jo m’he trobat sola moltes vegades, dormint primer a una i després l’altre, acabant la jornada cansadisima i pensant només en dormir les poques hores abans que es despertés la petita…però estava sola fent-les dormir…mentre el meu marit al sofa…pq no aprovaba que m’anés amb les meves filles a dormir…que les estava mal acostumant i si ploraven no passava res…i a més em demanava que ell tb em necessitava…i jo tb el necessitava però ell no se n’adonava…van ser gairebé dos anys durs i dificils, complicats. Jo no veia la llum. Per sort, com estava convençuda que no estava fent res malament, ell amb el temps s’ha adonat de moltes coses i la seva manera de pensar tb ha canviat i he de dir que estic molt feliç. Però llegint-te avui m’he enrecordat de la soledat que he viscut i el sentiment d’incompressió que tenia abans. Quina sort tens de la compressió i complicitat de la teva parella. Enhorabona! Per saber gaudir de tots els moments i arribarà un temps en el que tornareu a tenir moments d’intimitat i complicitat. Paciència 😉

    1. Hola Eva,
      t’entenc… que dur que devia ser. I et felicito enormement per haver fet cas del teu instint, per haver cregut en tu i haver seguit el que et dictava el cor. Enhorabona, les teves filles n’han pogut gaudir i omplir-se’n. Però la soledat que vas sentir devia ser molt difícil de travessar…
      Celebro també que hagueu pogut tornar a acostar-vos. Enhorabona.
      Una abraçada ben forta Eva i gràcies per compartir la teva experiència perquè estic segura que hi haurà més d’una dona que s’hi sentirà identificada i reconfortada amb les teves paraules. Petons

  2. I tant que ens passa Miriam!! I hem hagut d’aprendre a superar els cansament, a deixar la cuina per recollir o la roba per estendre per poder gaudir d’aquella estoneta els dos sols!! O quan ja els dos grans eren grans, deixar-los amb els avis i anar-nos-en a casa enlloc del cine, a arraulir-nos al sofà veient una peli i el que caigués perquè a vegades ja no pots més i t’enyores tant,oi? Una abraçada guapa!

    1. Hola Carla…
      Ai sí, sort dels avis amorosos que entenen que a vegades us necessiteu tant…! Jo enyoro veure pel.lícules al sofà arraulits, però no em preocupa perquè sé que tornarà, i estic segura que ho valorarem i ho gaudirem encara més! Una abraçada i gràcies per comentar!

  3. Hola Míriam,
    Ja, ja , ja ja,…he rigut per no plorar! I tant que em passa i no puc més! Sé que passarà i que tornarem a tenir estones, però ara en necessito de llargues. De poder descansar, xerrar de coses que no tinguin a veure amb els nens (i ja sabem que això no passa fins al cap d’unes hores a no sé que diguis, avui prohibit!), poder fer l’amor quan realment en tinc ganes i no quan podem…perquè a mi m’encantava fer l’amor al matí i fa 5 anys que els meus fills es lleven a les 7! O sigui, que res, de res,…
    I moltes vegades penso…és el que hi ha, posa-t’hi bé, accepta-ho…però a vegades em ve la pressa, el «ho vull ara»,…com una nena petita…i ja sabem que això no ajuda. Perquè en comptes d’omplir-nos les poques estones que tenim, només em genera frustració per no tenir-ne més…i així tampoc no m’acabo d’omplir!
    En fi, que ja estem programant deixar-los una nit i dia i marxar! Ho necessito.
    Ja ho veus…estic així d’apurada 😉
    Una abraçada
    Lali

    1. Hola guapa!
      Ai Lali… deu ni do, oi? Poc a poc… sempre ho diem! Tot arriba i tot passa, però sí a vegades hi ha certa «urgència» perquè l’enyor ja és massa gran… M’has fet riure amb els matins… Jo al matí tinc son! Jo enyoro les migdiades 😉
      Va, programeu i a veure si podeu fer això que desitgeu ben aviat. Ànims. Una abraçada, campiona! 😉

  4. I tan que em passa! I això que encara no ha arribat el segon! Com d’identificada m’he sentit. Ara mateix li reenvio perque ell també sàpiga que el trobo a faltar molt

    1. Hola Gemma!
      Quan arribi el segon, paciència i saber que passarà. I molt d’humor, que això sempre ajuda. Li agradarà saber que l’enyores! 😉
      Petons

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre Protección de Datos

  • Responsable: MIRIAM TIRADO TORRAS
  • Objetivo: Publicar el comentario en relación a la noticia.
  • Legitimización: Consentimiento del interesado.
  • Dirección: No se prevén cesiones, excepto por obligación legal o requerimiento judicial.
  • Derechos: Acceso, rectificación, supresión, oposición, limitación, portabilidad, revocación del consentimiento. Si considera que el tratamiento de sus datos no se ajusta a la normativa, puede acudir a la Autoridad de Control (www.aepd.es).
  • Más información: https://www.miriamtirado.com/politica-de-privacidad/

 

Artículos relacionados