Respira

Respira

Hoy llega la versión en video del post «RESPIRA», que publiqué el 1 de octubre de este año pero que me rondaba en la cabeza desde hacía mucho más tiempo. Fue un post que tuvo muchísimo éxito y desde el momento en que escribí la primera palabra, ya lo veía en imágenes. Lo pensé durante mucho tiempo y después, lo imaginé en secuencia de imágenes también durante mucho tiempo.

Un día decidí que aunque tuviera que ser con pocos medios, quería hacerlo visual, y empecé a hacerlo una realidad más allá de palabras. Han sido muchos días de prueba-error, especialmente porque el campo de la imagen no es, en absoluto, el mío. Un día pensé «ya sé cuando puedo hacerlo público: para felicitar la Navidad y terminar el año». Y aquí estoy. Poniendo el punto y final a un año, el 2015, que ha supuesto el arranque del Canal de Youtube y de una nueva manera de transmitir lo que durante 5 años he hecho con el blog; ahora más directamente, con más humor, con otra energía.

El vídeo respira no sería posible sin …

Joan, mi hermano, que ha compuesto una música extraordinaria que le da más fuerza y ​​que hace que llegue mil veces más. Hacer los vídeos contigo en tándem, Joan, es fantástico. Más allá de lo que hacemos y de si lo ve más o menos gente, los vídeos han sido la excusa para unirnos aún más, para vincularnos más… y eso, no tiene precio. Gracias, gracias y gracias por acompañarme en este viaje. Te quiero!

Mi marido, que con una paciencia infinita ha visto cada prueba, ha escuchado cada obsesión mía de si el video tenía que ser así o asá, que me da siempre opiniones acertadas y me apoya en todo momento. (Y que pulsa el «rec» para grabarme!).

Nuestro primo Igor, por las recomendaciones, consejos y aportaciones. Y para hacernos reír tanto! 😉

Laura, Julia, Àngels, Lua, Laia y sus dibujos, Vanessa y su hijo, Lia y su madre, Jasone, Ana, Raquel, Laia, Macarena, Dinma y todos sus niños (¡qué suerte tener tanta tribu!), Joan Carmona, Isaac y Pol (aunque la «mission» haya sido fallida)…

Gracias a todos! sois «lo más»!

FELICES FIESTAS

 

Y para los que queráis leer el texto íntegro «RESPIRA», aquí lo tenéis:

Cuando sientas que la maternidad te desborda, respira. Cuando no sepas cómo calmar este bebé que acaba de salir de tu vientre, respira. Cuando las visitas, el ruido, la luz excesiva y la poca empatía te hagan daño, respira. Respira y no pienses, no pienses en nada. Observa cómo la mente va lanzando pensamientos al vuelo, pero te agarres a ellos, sólo observa y respira.

Cuando te sientas sola y tengas la sensación que tu vida ha cambiado de arriba a abajo y te cuesta adaptarte, respira. Cuando notes que tanta demanda te remueve la entraña y te des cuenta que hoy no has podido ni ducharte porque no lo has podido dejar ni un momento, respira. Cuando sientas que pasas de la felicidad más absoluta a la angustia más terrible en un mismo día, respira. Cuando te parezca que nadie te entiende, que nadie parece vibrar en tu misma frecuencia, respira. Respira y no pienses, no pienses en nada. Observa, sólo, como la mente te va lanzando pensamientos al vuelo (que si cómo lo harás tan sola, que si esto es muy duro, que si quién te mandaba a ti tener hijos, que si…) Observa y no te enganches, como si no fueran contigo. Sólo observa y respira.

Cuando un buen día tu hijo empiece a no querer hacer lo que tú dices, cuando empiece a tener ideas propias y las defienda cómo si le fuera la vida en ello, respira. Cuando no te quiera dar la mano para cruzar la calle, cuando se plante en medio de la plaza que no quiere andar más, cuando no quiera salir de casa si no es con 3 muñecas, un sombrero de paja y un paraguas…, respira. Cuando te mire con cara de rabia porque no le dejas tocar lo que quiere. Cuando te pegue, te muerda o te arañe porque ahora mismo no tiene otra manera posible de expresarte la emoción que siente… respira. Respira y no hagas nada, no digas nada. Observa los pensamientos que lanza tu mente al vuelo, pero no te agarres a ellos. (Que si te toma el pelo, que si cómo te trata así con todo lo que haces por él, que si ya me lo decía mi madre que lo consentíamos demasiado, que si a lo mejor los niños de los otros no hacen estas cosas, que si no te aguanto cuando te pones así…). Sólo observa y respira.

Cuando lo dejes en la guardería o la escuela y se te agarre ante todo el mundo que no quiere entrar. Cuando llore gritando enganchado a tu cuello que sólo te quiere a ti. Cuando al recogerlo sólo verte se vuelva a echar a llorar desconsoladamente y la llegada a casa sea un drama. Cuando las tardes vuelvan a ser un drama porque está cansado y emocionalmente deshecho… respira.

Respira y observa qué te dice tu mente de este momento que os toca vivir. No te enganches a nada, no digas nada todavía, hasta que no estés segura que no le harás daño. Sólo observa y respira.

Cuando la crianza de un hijo te parezca la cosa más difícil que te ha tocado vivir. Cuando con tu pareja parezca que os separa un abismo. Cuando nada ni nadie pueda apaciguar este tipo de desesperanza que se ha apoderado de ti, respira.

Respira profundamente, como si no tuvieras nada más que hacer que respirar y llenar toda la barriga, dirigiendo el oxígeno a cada rincón de tu cuerpo. Céntrate sólo en hacerlo bien, despacio, sin prisa, llenando cada pedazo de ti. Hazlo tantas veces como haga falta, las que necesites antes de serenarte, centrarte y volverte a conectar. Y mientras respiras, mírale los pies. O las manos, o aquella nariz tan pequeña que se difumina.

Mírale aquella parte de su cuerpo que más te conmueva y ponte adentro. Ponte dentro de sus zapatos, de sus manos, de sus pies, de su nariz que se difumina. Sed uno. Entiéndelo. Ahora mismo, sólo te tiene a ti y necesita que le entiendas. Lo necesita como el aire que respira. Sed uno y él también te entenderá a ti desde el lugar que lo entienden todo los niños: desde el corazón.

Sé uno con él y siente el amor que te genera. Y deja que esto, el amor que le tienes, vaya acallando todas aquellas frases que te lanza la mente para que pierdas los papeles. Respira y déjate sentir esto: la fuerza del vínculo. Porque es el amor lo que cura todas las heridas, que llena todos los vacíos, que disipa toda desesperanza y que aligera los cuerpos cansados y saturados. Respira y ámalo desde la entraña hasta que este amor os funda en uno sólo.

 

YouTube player

 

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
Míriam Tirado

Míriam Tirado

Consultora de crianza consciente y periodista especializada en maternidad, paternidad y crianza. Me dedico a ayudar a madres y padres a conectar con sus hijos/as.

4 comentarios

  1. Un video preciós Miriam, carregat de veritat i força vital, m’ha emocionat i sentit reflectida en unes quantes situacions. Gràcies per expressar-ho tan bé. Bones festes, espero que el 2016 ens poguem per fi conéixer.

  2. Buf Miriam, quin vídeo, m’ha emocionat molt. No paro d’escoltar-lo, el tinc com un mantra. Gràcies per el temps que dediques a ajudar-nos. Una abraçada

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre Protección de Datos

  • Responsable: MIRIAM TIRADO TORRAS
  • Objetivo: Publicar el comentario en relación a la noticia.
  • Legitimización: Consentimiento del interesado.
  • Dirección: No se prevén cesiones, excepto por obligación legal o requerimiento judicial.
  • Derechos: Acceso, rectificación, supresión, oposición, limitación, portabilidad, revocación del consentimiento. Si considera que el tratamiento de sus datos no se ajusta a la normativa, puede acudir a la Autoridad de Control (www.aepd.es).
  • Más información: https://www.miriamtirado.com/politica-de-privacidad/

 

Artículos relacionados