Milagro

Las cosas nunca pasan porque sí. Nunca. Poco después de parir tuve un disgusto enorme. Había volcado todas las fotos de los días antes del parto y las de las primeras horas de Laia en el ordenador.

De repente, y una vez había borrado la tarjeta de memoria de la cámara, me di cuenta de que no encontraba las fotos por ninguna parte. Como si el ordenador se las hubiera comido. Busqué y rebusqué todas las carpetas y no hubo manera. Maldije la informática y los ordenadores un buen rato, pegando algún grito y diciendo más de un taco. Me puse de mal humor. Había perdido las fotos del trabajo de dilatación, las fotos de las horas previas al nacimiento de Laia, cuando estaba encima de la pelota, en la habitación del hospital… Y peor aún, había perdido las fotos que inmortalizaban la primera vez que pude mirar bien los ojos de mi hija. La primera vez que le di el pecho…

¿Por qué me dio tanta rabia? Pues porque la cesárea me dejó tan KO físicamente, lloré tanto, tenía los ojos tan hinchados y la cabeza tan turbia, que tengo un vago recuerdo de aquellas primeras horas. Sé que días después de haber nacido Laia le pedí a mi compañero que me explicara punto por punto todo lo que había pasado, las frases que habíamos dicho, todo lo que habíamos hecho… porque yo notaba que no lo tenía nítido, que no lo recordaba bien, que se me estaba borrando por momentos… Es todo tan intenso y pasa tan rápido, que con el cóctel de calmantes que tenía dentro del cuerpo y el shock emocional, era como si todos los recuerdos estuvieran sólo a medias.

Sé que me cayeron lágrimas cuando vi que había perdido las fotos. Estaba convencida de que las había perdido para siempre… Pero no. Hace dos días, de noche, mientras colgaba un nuevo post en el blog y buscaba una foto para ilustrarlo, encontré una carpeta que no había visto nunca nunca. Estaba dentro de otra carpeta con unas letras y unos números que no querían decir nada. Hice “clic” y de repente encontré: «Fotos 2009». Otra carpeta. Volví a pulsar y… milagro: «Agosto 2009. Laia». Entré escéptica, no podía ser que fueran las fotos del nacimiento de Laia. No podía ser. Y sí.

Me vi con una barriga enorme, feliz, el día antes de ponerme con contracciones, comiendo en un restaurante con dos de mis hermanos y Montse… después en pleno trabajo de preparto para borrar el cuello del útero en casa, con mi amiga y matrona Nàyade auscultando que Laia estuviera bien. Me vi abrazada a él, que me apoyaba y que dejaba que me agarrara a su cuello cuando me venía una contracción fuerte… Me vi con la bata del hospital, con aspecto cansado, encima de la pelota… Después paréntesis de más de seis horas. Y foto. La primera foto de Laia y yo juntas. Mirándonos a los ojos. Después de una hora y media de haber nacido Laia, ella mirándome, a punto de tomar teta. Yo hinchada, con mala cara, pero sonriéndola. La veía bien por primera vez.

 

No puedo describir lo contenta que estuve al ver todas esas fotos… Y luego, al cabo de unas horas, pensé que quizás no era casual que las encontrara ahora, cuando falta menos de un mes para que se cumplan tres años de todas aquellas imágenes. Que no era casual que las encontrara justo ahora, cuando siento que realmente he digerido completamente aquellos cerca de cinco días de contracciones, aquella cesárea que no me esperaba por nada del mundo, aquel cambio de planes bestial que tuvimos que afrontar…

 

Ahora podía mirarlas y no desmoronarme por dentro. Ahora me podían hacer ilusión todas y cada una de ellas. Ahora podía sacar un aprendizaje de cada momento, de cada cara, de cada sensación vivida, de cada mirada, de cada gemido y de cada lágrima.

Estoy preparada para guardarlas para siempre, para recordarlas y amarlas. Estoy preparada para celebrar, otra vez, que Laia vino a nosotros un 19 de agosto de 2009. Le estoy agradecida a ella y a la vida, que es tan sabia, y que hace que nada sea porque sí.

 

 

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
Míriam Tirado

Míriam Tirado

Consultora de crianza consciente y periodista especializada en maternidad, paternidad y crianza. Me dedico a ayudar a madres y padres a conectar con sus hijos/as.

12 comentarios

  1. Felicidades Miriam por haber encontrado las fotos, y tal y como tu bien dices es por un motivo sabio que ahora las encuentres para que puedas ver disfrut
    ando de cada una de ellas. un beso

    1. Gracias guapa!
      Me tendrías que haber visto el otro día en casa mirando el ordenador y casi gritando «no puede ser! No puede ser! Oh Dios mío! No me lo puedo creer!» con lágrimas en los ojos y mi marido diciendo «¿Qué pasa? ¿Qué pasa?» Buf…. Qué gran momento…! Y sabes qué fue lo que más me emocionó? Que me ví sonreir y nunca estuve segura de haberle sonreido la primera vez que la miré a los ojos… Había sufrido tanto que tenía miedo que Laia sólo me hubiera visto la cara de dolor… Y no! ¡Qué feliz que soy de haberlas encontrado!… No tiene precio.

      Besos!

  2. Uau!! Quina emoció després de gairebé tres anys!! Me n’alegro molt, de debò. Aprofito per a felicitar-te pel programa, pel «new look» i per les novetats de la pàgina, m’encanta!
    Una forta abraçada Míriam!

    1. Hola, Queralt!
      Gràcies guapa. Sí, la veritat és que em costa descriure el que vaig sentir quan les vaig trobar. Espectacular! 🙂 Celebro que t’agradin els nous «looks» de tot! Una abraçada!

    1. Hola, guapa!
      Sí… bestial. Lo primero que haré es un album, sí!!! No quiero que desaparezcan nunca más. Y además a Laia le encantará poderse ver cuando quiera de súper bebé, acabada de nacer! Gracias guapa!
      Besos.

  3. Realment les coses no passen perque sí. Celebro que les hàgis trobat i ho puguis recordar per sempre més. La foto és preciosa, tant petitona la Laia… guapíssimes!

    1. Hola, Dinma!
      Mira que jo estic horrorosa, infladíssima… però alhora, m’encanta aquesta foto… com ens mirem, el que transmet… Quin regalàs m’ha donat la vida!!!
      Una abraçada!

    1. Hola guapa!
      No me n’he pogut estar…! Estic tan contenta que ho volia cridar als 4 vents!!! Avui començaré a fer un àlbum, no ho vull perdre mai més! 🙂

      Petons!!!

  4. Hola ,em dic Susana i soc Llevadora,…Preciosa reflexió la teva sobre la Cesaria, estic segura que ajudarà a moltes dones a estimar i sanar la seva experiència . Gràcies!

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre Protección de Datos

  • Responsable: MIRIAM TIRADO TORRAS
  • Objetivo: Publicar el comentario en relación a la noticia.
  • Legitimización: Consentimiento del interesado.
  • Dirección: No se prevén cesiones, excepto por obligación legal o requerimiento judicial.
  • Derechos: Acceso, rectificación, supresión, oposición, limitación, portabilidad, revocación del consentimiento. Si considera que el tratamiento de sus datos no se ajusta a la normativa, puede acudir a la Autoridad de Control (www.aepd.es).
  • Más información: https://www.miriamtirado.com/politica-de-privacidad/